ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

يا نظر بلند ڪر، يا نظر کي بند ڪر
يا نظر ۾ قيد ٿي، يا نظر سان قيد ڪر

حُسين ابن عليءَ کي شھيد ٿيڻو پيو،
خدا جي راھ ۾ انصاف کي به مرڻو پيو:
فلڪ کي ظلم جو ھي اھتمام ڪرڻو پيو،
قضا کي دين جي خاطر يزيد ٿيڻو پيو.

راھو سڄي راڄ جو، روُحان ھو راکو
ڦلاڻي لاکو، سر ڏيئي ويو سنڌ تان

ھي اڻ ڄاڻ ڄاڻو ھي بي سمجھہ سمجھو
ڀري بزم ۾ مون اڪيلو گذاريو

وقت هر پل ڏنگيو بلا وانگي،
حوصلو ماءُ جي دعا وانگي،
ننڊ جو وير ڄڻ ته ڪاريهر_
درد اوڙهي ڇڏيُم رِدا وانگي.

ڇڻيو جو زرد پن آهي نه ان جو ڪو وطن آهي۔
نه ان کي رت جياريندي ، نه ان جو ڪو چمن آهي۔

نوڪ ابروَء جي نوائي، دل کي سٽيو سينڌ وٽ
ڏس ته سودائي ٿئي ٿو، قتل ڪيئن بازار وٽ

اڄ وري زنجير سان سرچاءُ ٿيو،
اڄ وري زندان جو ٺھراءُ ٿيو.

اچـبـو تـه جـگـر شيـر جـو ڌاري اچـبـو،
هـر ديـو ۽ راڪـاس کـي مـاري اچـبـو،
او مـنـزل – مقـصود، هـي واعدو آهي –
هـر حـال ۾ انجـام کـي پـاري، اچـبـو،

جيل جاڳائي جوت، جيڪا منھنجي جيءَ ۾
مات ڪري تنھن موت، ڏنا جُڳ جيئَڻ جا

پيار پڌرو ڪري سگهيو نه ’وفا‘
ڪير سيد هو، ڪير ٻالو هو