ساڏا شان تي ايمان علي اي
جنھن تي راضي رب رحمان، علي اي
ڪو مني نا مني او ٻگهيا ”سرور“
رب رسول ٻاجھون، شارحِ قرآن علي اي

متان ڊڄين موت کان، موت نه آھي موت
جِيءَ جنين جي جوت، سي جسم ري جيئرا رھيا

ڦريا پسي ڦيڻ، کرين کير نه چکيو
دنيا ڪارڻ دين، وڃائي وِلها ٿيا

اي ڪراچي! مورڙي جي حوصلن جا داستان
اي ڪراچي! سـِـنڌ ۽ سنڌين جي عظمت جا نشان

نالو کڻان ته جيڪر بدنام ٿي پوي،
دل جنهن ڦري هئي، آ نامُوَر اهو!

قاتل جي هٿ ۾ لرزش آ، خنجر به سنڀالي ڪير ڀلا،
هي منهنجي خون جو تقدس ٿيو، جلاد جي لئه مجبوري آ

امـيـد جـي شـمعـن کـي جـلايون ويـٺا،
پـروانا خـيـالن جـا پچـايــون ويــٺا.
تـوڙي جو ڪـري تـيل ڏيـون ٿا رت کي،
مـحفل ته بـهر حال مـچـايـون ويـٺا،

پيالو پيتل ھجي، گھوڙو ڪونتل ھجي
حسن ھوٽل ھجي، اُتي کيچل نه ھجي

خــلقـت سُـڏڪـي گُــهرنــدي آهي،
صحـت، دولـت، شُــهرت، عــظمـت،
قــدرت مُـــرڪــي چــونـدي آهي،
مـحـنت، مـحـنـت، مـحـنـت مـحنت،

ھو سمنڊ ڪناري تي، ڪلھہ چنڊ ڏسڻ آئي
ھڪ چنڊ تماشو ھو، ھڪ چنڊ تماشائي
نيڻن جي نھارن سان، ھن چنڊ جھولايو پئي
پنبڻين جي ھندوري ۾، ھن رات پئي جھومائي

مُرڪ مون کان وئي کسي تنھن مُرڪ جو آھي قسم،
جيجل جي مٺڙي ٿڃ جي، ھر سُرڪ جو آھي قسم،
پلئه ڪندس، پلئه ڪندس، اي وقت! توسان آ وچن!
مان ڪيئن رھان جلاوطن، مان ڪيئن رھان جلاوطن؟

منھنجي دنيا کي رھڻ ڏي سک سان
دين لئہ ڏِس جھان ٻي ڪنھن جو