ڪٿي ڌاڙيل ھئا ڌن جا، ڪٿي تن جا ڪٿي من جا
اياز اڄ دانھن ڏيون ڪنھن کي، ساري سنڌ گھيرو آ

مون چيو مينديءَ کيت کي، اُٿي ڦُٽي پئو
مون کي گُهرجن سئو، ميندي رتا هٿڙا

جتي اوهان ڇڏيون اتي ئي آهين
اکيون عبداللطيف چئي ماڳ نه مٽائين
ٻئي در واجھائين ته ڪڍي ڪانگن کي ڏيان

تو جا سمجھي سِٽَ،سا آھي ڪاتيءَ ڪوٺَ،
ڳائي ڳائي ڳوٺ َ، ڪُھندو ويو ڪِينرو.

هـي ضـروري نـاهي هـر هـر زلــزلـو پـيـدا ڪـجي،
قـــوم ۾ لـيڪن مسلسـل ولــولو پـيـدا ڪـجي،
مشڪلاتون اينديون رهنديون پر ٻڌو مشڪلڪشا،
هـر قسـم تي هـوش سـان گـڏ حـوصلو پيدا ڪجي،

تون سھڻي ٿي ترڻ چاھين ٿين
مان نٿو ڄاڻان ٻڌڻ ميھار جان

متارا مرندا، موکي کول نہ مٽ کي
ٻيھر ڪين ٻرندا، ڏيئا ڪنھن جي ڏات جا

موت جي بستر تي ھر آشنا ستل
زندگي گذري ٿي ھڪ بيمار جان

ڪو پيار دولابن جو ڏنگيل
ڪو غم گفائن ۾ گم ٿيل
ڪنهن دريا ۾ ٽپو ڏيندو آ
ايئن الائي ڇو ٿيندو آ

توکان ٿيندي ڌار، کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري
توکان پوء ڪير اسان جي، سپرين لھندو سار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري

اريـا به لـُٽيـرا هـا، لُـُٽي، لـُٽجـي ويـا،
تـرخـان، مـدد خان ڦري، ڦرجي ويـا.
هـي سنـڌ بـهرحال جئي پئـي، پئي جـيئندي،
ڪئين بار ڪٽڪ آيا، ڪٽي ڪٽجي ويا

جڏھين کيٽ ۾ ٻاجھرين سنگ واريا،
جڏھين چيٽ ۾ ڦول ڄانڀي ڦُلايا،
جڏھين ٿر تي مورن ڪي ٻوليون ٻُرايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.