آھي گَهڻو اَگَهنِ جو، تَرسُ طبيبنِ؛
ڪيو وَسُ ويڄنِ، تان ڪِريءَ ري ڪينَ ٿئي.

ويڄ! ٻُڪي م ڏي، الا چڱي م ٿيان
سڄڻ مانَ اچي، ڪرلاھو ٿي ڪڏھين

پاڙي ويڄ ھئام، تان مون مور نہ پڇيا
تيلاھين پئام، موريسر اکين ۾

پنھنجا ڦٽ پراڻا ھئا
يا ھي ويڄ اياڻا ھئا

وَڍي جَنِ وِڌياسِ، وَري ويڄَ ئِي سي ٿِيا؛
تُرتُ ٻَڌائُون پَٽِيُون، روزِ ڪيائُون راسِ؛
ھينئڙا! تنِين پاسِ، گهارِ تہ گهايَلُ نہ ٿِئين.