آھي گَهڻو اَگَهنِ جو، تَرسُ طبيبنِ؛
ڪيو وَسُ ويڄنِ، تان ڪِريءَ ري ڪينَ ٿئي.

ويڄ! ٻُڪي م ڏي، الا چڱي م ٿيان
سڄڻ مانَ اچي، ڪرلاھو ٿي ڪڏھين

پنھنجا ڦٽ پراڻا ھئا
يا ھي ويڄ اياڻا ھئا

پاڙي ويڄ ھئام، تان مون مور نہ پڇيا
تيلاھين پئام، موريسر اکين ۾

وَڍي جَنِ وِڌياسِ، وَري ويڄَ ئِي سي ٿِيا؛
تُرتُ ٻَڌائُون پَٽِيُون، روزِ ڪيائُون راسِ؛
ھينئڙا! تنِين پاسِ، گهارِ تہ گهايَلُ نہ ٿِئين.