مان سڻايان، سُڻين سڙي نه پوين.
هي قصو باهه جو حصو آهي.

اهڙو ڪو انڌير، سرتيون، جهڙو سنڌ ۾
پِر نه پائي پيرُ، پَرڪيائين پنهنجو

واعظ ڪن تنهنجون اکيون محبت تي
کين منهنجي اکين جو منبر ڏي

تنهنجا ويڙها ۽ وستيون سدا پيا وسن
منهنجي سک جا چمن، سنڌ پيارا وطن

جي جلندو ته جھونا ڳڙهه هاڻ جلندو،
آ چارڻ جي چت ۾ چِتائن جي موسم.

ڏسي ٿو ڪير ڀلا آفتاب تي سرحد،
ٻڌائي ڪير سگھيو آ خواب جي سرحد:
ڪروڙين ذھن فقط ھڪ ڪتاب جي سرحد،
وسيع آھي اڃا انقلاب، جي سرحد.

اي وينگس تنهنجا وار چڱا
تنهن تي منهنجا آر چڱا

چاندني رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
تُنهنجا چَپ يادِ اچن ٿا اُنهيءَ وانگر هاڻي!

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

مـڃـيم، سـچ جـو سـج ۽ ٻــج آهين،
بـکئي لـئـه ڳـڀـو نـاهـين، او شــاعـري!
وڏي ڏات ٿــي ڏيهه کي زور ڏين پر،
نـنگي لـئـه لـٽو نـاهـين، او شــاعـري!

مون وڍيل ھٿ، وڍيل پير ڏٺا
مون لٽيل عصمتون، وڍيل ضميرن جا ڍير ڏٺا

اڄ پيو آ پُور! لکجي نئين سري
عشق جو دستور لکجي نئين سري
پيار جو پرچو پنهونءَ تي ڪاٽجي
۽ سسئي جو سور لکجي نئين سري