اخـبـارن ۾ جــو تـون روز نـبيـرين ٿـو،
سَنَـڌو ڌرتـي آڌيـري ڪـا ٻـڪري ناهـي،
ڌڙ آڌ ٿـيندا، ڀـيٽو، ديـس نه آڌ ٿـيندو!
ديس ونڊايون، هي ڪا هٽ جي وکري ناهي،

تو وري حُسن کي پھري ۾ لڪايو آھي،
تو وري عشق تي الزام لڳايو آھي،
تو وري ظلم کي مھمان بڻايو آھي،
تو وري زندھ ضميرن کي ستايو آھي.

دوستو! ڪتبو ڏسو ٿا ته آئون ڪير آھيان؟
مان پنھنجي سنڌ جي مٽيءَ جو ننڍڙو ڊير آھيان،
مان دين ڌرم جي دوکن کان دور دور رھيس،
مان ماڻھپي جي منزلن ڏي کنيل پير آھيان.

اڄ وري جاڳيو زماني جو ضمير،
اڄ وري انصاف تي ڏمريو اسير.

پرين پيار تنھنجي ۾ ٿياسين مسافر
وتيسين، سکن کي ڇڏي واٽ وندر
نہ سونھون آ رستو، نہ ساٿي نہ سنگتي
ھلون پيا سھاري، ڀٽائي، قلندر

سدائين ڪوڙ کٽيو جبر جي سھارن تي،
دٻائي سچ کي تقدير جي حوالن سان:
رکي سياھيءَ جو الزام چنڊ تارن تي،
عجب مذاق انڌيرن، ڪيو اجالن سان.

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.

مڙس ٿي منصور چئو، نہ تہ ڪيم چئو منصور ھان
احوال سڀ اسرار جو، عشق کي آھي آيان
منصور جي منزل اتي، ڏاڍا تماچا تھمتان
سگھہ نہ جي ساري سگهين، منھن رکين تنھن تي متان

راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا مون خبرون
چُرندو رھندو چئني ڏِسيين، تنھنجو چوريل چنگ
لاٿا تو لتون ھڻي، ويڙھيچن تان ونگ
جاني تنھنجي جنگ، جاري رھندي جڳ ۾

جيل جاڳائي جوت، جيڪا منھنجي جيءَ ۾
مات ڪري تنھن موت، ڏنا جُڳ جيئَڻ جا

سڪرات ۾ ڪو ڪجهه ٿو گهري، آهي ڪو؟
انصـاف جـو بـوتـو ٿـو ڀُـري، آهـي ڪو؟
هـن هـيڏي جهـان، ٽـن اربـن ماڻـهن ۾ -
انـسان کي انـسان ٿـو ڦري، آهي ڪو؟

سونهن نوري هئي ذات ڇا نام ڇا
عشق ڪينجهر هيو ڄار ڇا ڄام ڇا