پيار ڏئي پو پيار گھرين ٿو،
حيف ھجئي استاد عاشق ناھين,
شايد آھين يار وڏو واپاري.

صورت ۾ سيرِ ربي، سر سالڪن سڃاتو
ٻيا ڄاڻ سڀ وڃائي، ھڪ ڄاڻ تن ھي ڄاتو

اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾،
سدائين نشان تي سدا امتحان ۾.
ڪڏهن آنڌي الڙي، ڪڏهن ڪڙڪي بجلي.
ڪٿي ڪک رهيو آ منهنجي آشيان ۾.

سينڌ سُرمي کانسوا سونهن نه وڻندي آ ڇا؟
سينڌ سُرمي کانسوا ڇو نه اچين ٿي مون ڏي

ترسي ٺھي جڙي ۽ وڏي احتمام سان
مڌ واپرائي ھوندي اوھان جي ئي نام سان

شھرن مزاج بدليا، خنجر وڪامجي ويا
گل ڪونہ ڪنھن خريديا، پٿر وڪامجي ويا

اسان تہ تنھنجي بدن مان پنھنجو
حسين ڪيڏو وطن تراشيو
ھوا ۾ تنھنجو رئو اڏاري
اسان تہ پنھنجو گگن تراشيو

وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي، ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

موت سان فوت ڪين ٿيندس مان،
عشق جو ڪو شهيد آهيان مان.

دنيا جي الزامن تي، دل مُرڪي پوندي آهي
محبوبن جا مهڻا ليڪن ماري وجهندا آهن
فون تي هن جا ٽهڪ ڪري ويا شهر سڄو اغوا
مُلڪ سڄي کي هن جا اُلڪا ماري وجهندا آهن

ڀٽڪي پنھنجو دڳ وڃي، جيئن ڪو پکيئڙو منجھه گگن،
نه جنھن جو ڪوئي آھيرو، نه آشيانو ۽ چمن ،
مان به پنھنجي ديس ۾، آھيان اڪليو اوپرو،
جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن.

متان ڊڄين موت کان، موت نه آھي موت
جِيءَ جنين جي جوت، سي جسم ري جيئرا رھيا