ڀٽڪي پنھنجو دڳ وڃي، جيئن ڪو پکيئڙو منجھه گگن،
نه جنھن جو ڪوئي آھيرو، نه آشيانو ۽ چمن ،
مان به پنھنجي ديس ۾، آھيان اڪليو اوپرو،
جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن.

خدا ڪال ڪوٺين، نہ قيدن ۾ ھوندو
جي ھوندو اسان جي اميدن ۾ ھوندو
خدا ڪين جڪڙيل زنجيرن ۾ ھوندو
جي ھوندو تہ انسان ميرن ۾ ھوندو

توکان ٿيندي ڌار، کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري
توکان پوء ڪير اسان جي، سپرين لھندو سار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري

اڳ ۾ ھُيس شاھ،شَل مون کي سمجھي سگھين،!
سنڌڙي ، تنھنجو ساھ ، جَرڪيو منھنجي جيءَ ۾.

سمونڊن جي قبـضي ۾ صحرا اٿَوَ،
پُـهاڙن جـي گـهـيـري ۾ دريــا اٿـوَ،
اڏامون ٿـا ڪيڏو به، آفــاق آَڏو،
وڏو ڄڻ ته پڃـرو هي دنـيـا اٿـوَ،

زندگي جي ذليل گھڙين ۾،
ضياءَ جي موت جي خبر آھين،
منھنجي ھوندي به تون منھنجو ناھين،
تون به ڄڻ سنڌ جو شھر آھين.

جنهن ۾ منهنجي ڏات ڏهاڳڻ
ڪوڪِي آهي ڪويَلين جئن
مڌوبن جي پن پن ۾ منهنجي
دهڪي آهي دانهن دِلين جئن

جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
هي جيون جيون آهي ڇا، ڪٿ جيل زهر ڪٿ سوري آ.

تنھنجي جي محبت ۾ مٺا اڄ داغ دل تي ٿيا نوان
اچ اچڻ جي مھل آھي ٿو وڃي ھي ڪاروان

راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا مون خبرون
چُرندو رھندو چئني ڏِسيين، تنھنجو چوريل چنگ
لاٿا تو لتون ھڻي، ويڙھيچن تان ونگ
جاني تنھنجي جنگ، جاري رھندي جڳ ۾

جھار ھڪلڻ جُرم ٿي سمجھيو اوھان،
بي مندا سڀ باغ پنھنجا ڀيل ٿيا.
يا ته پنھنجا لڙڪ باغي ڪين ھا،
يا ته پنھنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

ڪي کوڙ چريا ماڻهو رستي ۾ مليا هوندئي
ڪنهن سان ته محبت جو اظهار ڪيو هوندئي
اکڙين جي اشارن سان لک قيد ڪيا هوندئي
ڪو چاڪ ته ڪو جاني بيمار ڪيو هوندئي