ڏسي ٿو ڪير ڀلا آفتاب تي سرحد،
ٻڌائي ڪير سگھيو آ خواب جي سرحد:
ڪروڙين ذھن فقط ھڪ ڪتاب جي سرحد،
وسيع آھي اڃا انقلاب، جي سرحد.

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان

ڪولھي، ڀيل ڪاوڙيا، ڏاڍو مٿي ڏاڍ
فاضل ساڻ فراڊ، ڪھاڙي ڪيڏو ڪيو

هڪ ڳل تي لڳي چوٽ ڏجي ٻيو ٺاهي
دسـتـور زمـانـا اهـو پـنهنـجو نـاهي.
چـاهي ڪو اسان کي انهيءَ کي چـاهيون،
ڊاهـيون ٿا انهيءَ کـي جـو اسـان کـي ڊاهي.

جُھولي جھنڊي واري ڪار
سيٽون ٽي ۽ چمچا چار

مئڪدو، بارشون, اڪيلائي.
منتشر، موسمون, اڪيلائي.
ڪنهنجي پت وائُکي وڃي ٿيندي!
وقت جون سازشون، اڪيلائي.

آڌيءَ رات اُداسُ،اُن تي آرتيون آڱريون،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ ماسُ،ڪوري آيو ڪِينَرو.

بندر جان ڀئي سکاڻا مَ سمهو
ڪپر ٿو ڪن ڪري جئن ماٽي منجھ مهي
ايڏو سور سهي ننڊ نہ ڪجي ناکئا

چائنٺ چائنٺ چَنگ ُ، چوريم چوڏھينءَ رات جو،
لوٺيون ڪيئي لوڪَ جون،نڪتيون اوڙھي ننگُ،
چي : '' ھي ٿيندو ڪير آھ،اَڻ ڪوٺيو اَڙٻنگُ،
ڏاھَپَ ڏاھَپَ ڏنگ ُ، پھتو جنھن جي ڏات مان.!“

زندگي ۾ عذاب ملندا هِن،
پر بُٺيءَ تي گلاب ملندا هِن،
ڪهڙو دستور آ دنيا جو عزيز-
موت کان پوءِ خطاب ملندا هِن.

مُلون وِڪڻي مذھب کي، پيٽ ڏس پاري پيو
پاڻ کريو کار مان پر، ٻار ٻيا کاري پيو
حرام مان حلال لئه ، ورق ڏس واري پيو
فتوى ڏيئي فتنه جون، ڏيھه ڏس ڏاري پيو

محبتون ڌاريو نه ڌاريو دوستؤ!
پر دغا ڀي ڌاربي ناهي ڪڏهن.
هر عمل مان پيار ظاهر ٿو ٿئي،
دل ڪڍي ڏيکاربي ناهي ڪڏهن.