تون تاج محل جي آھين طوطي
ڀل چُونڊ چُڳڻ لئه تون موتي
تون تارا ڪڍي ڀل کاءُ اکين جا
مون لئه ڪافي آ تنھنجي جوتي

عقابيل اکين ۾ باري توکي بان
اڀو اڳرايون ڪرين، ماڳ ھڻيو مستان
جانب تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين

جڏھين ڪنھن به ڪوئل اسر ويل ڳايو،
تڏھين وِلھه ويتر وڇوڙو وڌايو ،
جڏھين ماڪ مُکڙيون ڀنيءَ جون ڀڄايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

نَڪي اوڏو اک کي، نڪي نَظران ڏُور،
وَڃان اِئين وَهلور، جئن ڏِٺوئي اَڻَ ڏيٺ ۾.

اوھان جي اکين ۾ ڪي ارغون ھئا،
اسان جي ھئي دل، سنڌ ڌرتيءَ جيان

جڏھين تو سان نيڻن جو ناتو ڇِنو ھو،
تڏھين دور آڪاش ڪيڏو رُنو ھو،
جڏھين جيءُ جھورڻ ھي آيون جدايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند،
هن اڻ هوند ۾ ڀي آڇينديون، اکڙيون ڳوڙهن بوند.

جتي اوهان ڇڏيون اتي ئي آهين
اکيون عبداللطيف چئي ماڳ نه مٽائين
ٻئي در واجھائين ته ڪڍي ڪانگن کي ڏيان

اکيون به باندي رڳون به باندي،
پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
چپن جي رڦڻي هتي جرم آ،
اکين جي کينچل هتي ڏمر آ.

مئين واندا، ميڏي اک واندي
ميڪون واندي اک اٽڪاوڻي اي
مئين ماندا، ميڏي دل ماندي
ميڪون ماندي دل وندراوڻي اي

جڏھين کيٽ ۾ ٻاجھرين سنگ واريا،
جڏھين چيٽ ۾ ڦول ڄانڀي ڦُلايا،
جڏھين ٿر تي مورن ڪي ٻوليون ٻُرايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

اڀرندي ئي سج پرين جي نہ پسنديون
سي ٻئي ڪڍي ڏج، اکڙيون ڪانگن کي

مون اکين جي صحيفي تي آندو ايمان
مان نه قائل ٻئي ڪنهن به دستور جو

ھاءِ اُڃايون، آسَرونديون، وِکَ وک تي وَھلور
منھنجون اکڙيون، ھيڻيون ھَرڻيون، ڏسن اُفق ۾ ڏور

جڏھين ڪنھن به بادل، ولھاريون وساريون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون ،
جڏھين چنڊ چوڏس ڪيون چلولايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

تنهنجي اک ۾ سُرمي وانگر آهيون،
توتي ايڏو بار نه آهي پنهنجو.

عقابيل اکين سين، تير چلايو تو
ٻيو مر ماري سو، جنھن جو پھريون پورو نہ ٿئي

مڌ اکين مان، چپن مان ڪوثر ڏي
هن دفعي هر دفعي کان بھتر ڏي
برف جي ڏيھ جو مان ماڻهو هان
باھ جھڙو گرم ڪو ڀاڪر ڏي

عقابيل اکين ۾ توکي تکا تير
ساجن انھي سيگ سين ڦٽيئي گهڻا فقير
ٻيو م مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو

ناھي پنڌ پري، اڄ پير ڀري، ھي اکڙيون ويٺيون آس ڪري
ھيڪر ته حياتيءَ منجھه ملون، پوءِ ڪير جيئي ۽ ڪير مري

واعظ ڪن تنهنجون اکيون محبت تي
کين منهنجي اکين جو منبر ڏي