نَڪي اوڏو اک کي، نڪي نَظران ڏُور،
وَڃان اِئين وَهلور، جئن ڏِٺوئي اَڻَ ڏيٺ ۾.

مون اڄ ڏينهن تائين ڪانه پڙهي آ
’دنيا‘ جي موچاري معنيٰ
روزي جي معنيٰ جي فاقو
سحري ۽ افطاري معنيٰ!؟

عَارِفَ ۽ عُشاقَ، پَسَڻُ گُهرنِ پِرينءَ جو،
جَنَّتَ جا مُشتاقَ، اڃا اوراهان ٿِئا.

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!
پرواهه بنا پَرَ ڪئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!

نالو کڻان ته جيڪر بدنام ٿي پوي،
دل جنهن ڦري هئي، آ نامُوَر اهو!

تعزيتي ميڙ اڄ سڏايو پيا،
ٻارها ورسيون ملهايو پيا،
زندگي ڀر عذاب مان گذريو-
قبر کي خوبتر سجايو پيا.

نموريون نم تي آيون ته جهرڪين سان جنجهي پئي آ
۽ دل جي ليار جي ٽاري ڪٿي خالي پئي آهي

نرُ هوءِ کڻي مادي
انسان ته آزادي

تون وئين ولايتن ۾، تنهنجي سري پئي آ،
هڪڙي اداس عورت، من ۾ مري پئي آ

گل فروش ھن سارا، باغبان ڪو ناھي
ھن اُجاڙ نگريءَ تي مھربان ڪو ناھي
رت آ لڳل ڀت تي ۽ وڍيل ڪي عضوا ھِن
پر پڄائيُ قاتل تي، سو نشان ڪو ناھي

ڪالهه جڏهن طوفان لڳو هو
وِڄَ ڪري هُئي، ڏارَ ٽُٽا ها
آکيرن آڌارَ ٽُٽا ها

هي جي جاڙا وڻ، بيٺا ان ڀڙي مٿان،
ويا واريءَ تڻ، پوکڻ وارا هٿرا.