عشق اسان وٽ لعل قلندر
جھولي جھومي تن من اندر

خاموشي جي گويائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
خالق جي ھن تنھائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
مرھم سان آ ويتر سور وڌي ويو جاني
زخمن جي ان گهرائي کي، سمجھين ٿو ڪجھ؟

ڏينهن جو ڪم آ، رات جو غم آ، سنڌو تنهنجو،
مـنهنجـو هڪـڙو هڪـڙو دم آ، سنڌو تنهنجو،
گـيت لـکان پيـو، جنگ لڙان پـيـو، ڏيهه ڏسي پيو،
ڪنَ تـي قـلم آ، هـٿ ۾ عـلم آ، سنڌو تنهنجو،

رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
اهي مقتل اهي مارا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا.

اڀرندي ئي سج پرين جي نہ پسنديون
سي ٻئي ڪڍي ڏج، اکڙيون ڪانگن کي

مئين واندا، ميڏي اک واندي
ميڪون واندي اک اٽڪاوڻي اي
مئين ماندا، ميڏي دل ماندي
ميڪون ماندي دل وندراوڻي اي

آھيان آءُٗ اُساٽ َ، تنھنجي مَڌُ جي ، او ميان،!
تو سا ڪوءِ ڪَلال جي،جنھن مان منھنجي واٽ،
تو کان ٻاھر ٻاٽ ، تو تائين آ سوجھرو.

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

جڏھين وڏ ڦڙو ڪو ولھارن تي وسندو،
مٿان پارڪر جي پنوھارن تي وسندو،
نه رھندي ڪا مارئي، مارن لاءِ آتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جا خدا کان نہ ٿي، جا نہ امڪان ۾
ڪالھ کان ڳالھ آھي، سا انسان ۾

کڻي ھٿ حاڪمن لئہ ٿو، ھو داعي دين جو جيڪو
فقيرن لئہ گهري ڀي ڪئن، دعا ڏاڍي مھانگي آ
اميرن جي وڏين ماڙين، آ منھنجي واءُ کي روڪيو
پُڄي جھوپن تي آخر ڪئن، ھوا ڏاڍي مھانگي آ

زندگي جي ذليل گھڙين ۾،
ضياءَ جي موت جي خبر آھين،
منھنجي ھوندي به تون منھنجو ناھين،
تون به ڄڻ سنڌ جو شھر آھين.