اسان ته سَنڌ سَنڌ زخم سٺاسين،
اسان لُٽياسين اسان ڪُٺاسين،
طبيب ڪن ڇا؟ حڪيم ڪن ڇا؟
اسان جي جندڙي سڄي زهر آ.

راتِ ھُو ڀِي حَدُون سَڀ ڪَري وَئي عُبُور!
جسمُ تَوريت هَو رُوحُ ھَو ڄَڻ زَبُور!

اچـبـو تـه جـگـر شيـر جـو ڌاري اچـبـو،
هـر ديـو ۽ راڪـاس کـي مـاري اچـبـو،
او مـنـزل – مقـصود، هـي واعدو آهي –
هـر حـال ۾ انجـام کـي پـاري، اچـبـو،

هـي ضـروري نـاهي هـر هـر زلــزلـو پـيـدا ڪـجي،
قـــوم ۾ لـيڪن مسلسـل ولــولو پـيـدا ڪـجي،
مشڪلاتون اينديون رهنديون پر ٻڌو مشڪلڪشا،
هـر قسـم تي هـوش سـان گـڏ حـوصلو پيدا ڪجي،

منھنجي دنيا کي رھڻ ڏي سک سان
دين لئہ ڏِس جھان ٻي ڪنھن جو

هر سال پِتي ۾ پٿرِي جهڙو،
اک ۾ اٽڪيل ڪُڪَرِي جهڙو،
او ديس دُکايل نئون سال مبارڪ-
چوندي ڀانيُم ڪَڪَرِي جهڙو.

وري چنڊ - پوپٽ ڇهن عا گلن کي،
گلابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.
هي جسمن جي گرمي ۽ ٿوري ڇهڻ سان،
حجابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.

ڳِيچَ ڳَهر مان جاڳيا آهن
لَيءَ ڪيڏي متوارِي آهي
ڄڻ سنڌوءَ جي ڏائي ڪَپ تي
سائِي سرنهن ڦُلاري آهي

پيار پکيءَ جئن ايندو آهي
آکيرو به اَڏيندو آهي
روهه مٿان روها کيءَ وانگر
پو به اُڏامي ويندو آهي

پيئي مون پرک، جيل جاٽيندي جيڏڙا
زندانن ضمير کي، لوڏيو ڀيرا لک
اُڏريا ڪانا ۽ ڪک، جبل پنھنجي جاءِ تي

تنهنجي اک ۾ سُرمي وانگر آهيون،
توتي ايڏو بار نه آهي پنهنجو.

زندگي سارِي رف منجھان گُذرِي،
درد جي روز رش منجھان گُذرِي.
حوصلن جا هشام ڀاڪُر ۾ عزيز-
توڙي دل ڪشمڪش منجھان گُذرِي.