دل کي اِئن وڪوڙيو ٿِي
ڄڻ ته وَل چنبيليءَ جي
ڪيتري نه خوشبو آ
ڄڻ ته رات سانوڻ جي

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

دل مُسافر خاڪ ڏي هَلجي کڻي،
هَل، وڃايل ڪاڪ ڏي هَلجي کڻي.

نالو کڻان ته جيڪر بدنام ٿي پوي،
دل جنهن ڦري هئي، آ نامُوَر اهو!

اسانجا ڪافراڻا ڪم، نه ئي پنھنجي نمازي دل
مڃايوسونس ڪيڏو پر، ٿيئي ٿي ڪانه راضي دل
گلابن سوڳ ڪارو ڪيو، عجب غمناڪ غازي دل

محبتون ڌاريو نه ڌاريو دوستؤ!
پر دغا ڀي ڌاربي ناهي ڪڏهن.
هر عمل مان پيار ظاهر ٿو ٿئي،
دل ڪڍي ڏيکاربي ناهي ڪڏهن.