تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند،
هن اڻ هوند ۾ ڀي آڇينديون، اکڙيون ڳوڙهن بوند.

خــلقـت سُـڏڪـي گُــهرنــدي آهي،
صحـت، دولـت، شُــهرت، عــظمـت،
قــدرت مُـــرڪــي چــونـدي آهي،
مـحـنت، مـحـنـت، مـحـنـت مـحنت،

غيـرت جـو گـلو ڪو ٿو گهـُٽي، او پڄـجو!
همـت جـو اجهـو دم ٿـو ٽـٽي، او پڄـجو!
هي ”ڪوڪ“ ٻڌو ٿا ڪين ٻوڙا آهيو،
انـسان کي انـسان ٿو لٽـي، او پڄـجو!

مـزدور جـا ڏينـهن ڦِـن ٿـا مِـل جـي ڦـيـٿن وانگـر،
سـيٺيـن جـا سرمـايـا سـوگها لـوهن ٿنـڀن وانگـر،
ظـالـم انــڌا، ٻـوڙا، گـونـگا تـابـوتـن جـان آهــن،
مظلومن جا واڪ وڄن ٿا پٽ جي دهلن وانگر،

پيرَ ڪَڙين، ۾، چَنگُ چَپَن تي، مَڌ ُ ۾ آلو ويسُ،
چاھين ڇا ٿو، چارڻ،؟ توکي چَريو چوي ٿو ديسُ.

‏ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو! ارتقا رڪجي نٿي
زندگي جي آرزو ۾ جستجو ٿڪجي نٿي
ساٿيو، سندرا ٻڌي، ھلندا ھلو، وڌندا ھلو
پاڻ ڇو بيھي رھون، دنيا جڏهن بيھي نٿي

گهم باغ حسن ۾، ڪري گلڙن جو احترام
واجب عشاق طبع تي، سھڻن جو احترام

پاڻ ۾ مھڪيون ڳليون، پاڻ ۾ مرڪيو وطن
پاڻ لاءِ ميھڙ اندر، ڏار مينديءَ جيئن وطن

موکي جي مجاز جا، ھنڌين ماڳين ھُل
جوت ڀريائين جوھري، اکين ۾ امھل
ڪري جي ڪھل، پرڀاتي پُر ڪري

چاھيان ٿو ڪا رڙ لکان مان
نفرت جي اوگهڙ لکان مان

مون جي ڏکيا ڏينھڙا، قيدن ۾ ڪاٽيا
لڱ ته لوساٽيا، پر آئي منزل اوڏڙي

دردن جو ڏنو تحفو،
هِن سال به پر سال به،
دردن کي ڪندي دارُون_
ماضي به رهيو حال به.