سر ڍونڍيان ڌَڙ نه لهان، ڌڙ ڍونڍيان سر ناه
هٿ، ڪرايون، آڱريون، ويا ڪپجي ڪانہ
وحدت جي وهانہ، جي وئا سي وڍئا

ڪجھ اکين ۽ ڪجھ چپن ۾ هو عيان
جام هڪڙو ٻن حصن ۾ ٿو رهي
سڏ ڪري مون کي پتنگن هي چيو
عشق هيڏي ڏس مچن ۾ ٿو رهي

اوھان جي اکين ۾ ڪي ارغون ھئا،
اسان جي ھئي دل، سنڌ ڌرتيءَ جيان

منھنجو توڏي اچڻ، بي سبب نہ آ
ياد جي تند، تو ڇڪي ھوندي ضرور

ھر ھنڌ پنھنجي حضور جو، شاھد مونکي نہ ڪر
واعظ جي حد حساب جو، منڪر نہ ٿي پوان
زمزون ادائون تنھنجون، ڏسي ڪافراڻيون
ڪعبي کان منھن مٽي، ڪٿ ڪافر نہ ٿي پوان

منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
”منهنجو ٿيءَ نه ٿيءَ، آءٌ ته تنهنجي آهيان“.

دنيا جي الزامن تي، دل مُرڪي پوندي آهي
محبوبن جا مهڻا ليڪن ماري وجهندا آهن
فون تي هن جا ٽهڪ ڪري ويا شهر سڄو اغوا
مُلڪ سڄي کي هن جا اُلڪا ماري وجهندا آهن

اي وينگس تنهنجا وار چڱا
تنهن تي منهنجا آر چڱا

کڻي ھٿ حاڪمن لئہ ٿو، ھو داعي دين جو جيڪو
فقيرن لئہ گهري ڀي ڪئن، دعا ڏاڍي مھانگي آ
اميرن جي وڏين ماڙين، آ منھنجي واءُ کي روڪيو
پُڄي جھوپن تي آخر ڪئن، ھوا ڏاڍي مھانگي آ

عقابيل اکين ۾ توکي تکا تير
ساجن انھي سيگ سين ڦٽيئي گهڻا فقير
ٻيو م مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو

سَپَتِ پَچَرَ پِرينءَ جي، سَڀَتِ هُوت حُضُورُ،
مُلڪُ سڀُ منصور، ڪُهي ڪُهيا ڪِيترا.

ڪهڙو ناهي پيار جو قائل!؟
سنڌڙي! ’ڪارو ڪاري‘ معنيٰ؟
هر عورت جي فطرت ساڳي
پو هي ڀوري، ڪاري معنيٰ؟