راھو سڄي راڄ جو، روُحان ھو راکو
ڦلاڻي لاکو، سر ڏيئي ويو سنڌ تان

پاڻ ۾ مھڪيون ڳليون، پاڻ ۾ مرڪيو وطن
پاڻ لاءِ ميھڙ اندر، ڏار مينديءَ جيئن وطن

چنڊ ٿو ڪنهن کان لڪي
ڇيڳري ڇوريءَ جيان

وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي، ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

‏ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو! ارتقا رڪجي نٿي
زندگي جي آرزو ۾ جستجو ٿڪجي نٿي
ساٿيو، سندرا ٻڌي، ھلندا ھلو، وڌندا ھلو
پاڻ ڇو بيھي رھون، دنيا جڏهن بيھي نٿي

صوفي مڌ جا پيالا رھندا
عشق جا ڪي تہ حوالا رھندا
محبت جڳ ۾ باقي رھندي
ڪوڙا ڪين ڪشالا رھندا

ڳلي جا طوق بدلجن پيا سدا، ھر سُو،
ڏکي نه آھي صدين جي حساب جي صورت:
صليب مان ٿي اچي اڄ بھار جي خوشبو،
عجيب آھي اھا انقلاب جي صورت.

لڳين ٿو پيار جي قابل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
موھي آ تو ڪيو مائل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
لڳائي جان جي بازي، سھائي سر بہ اي سھڻا
ھميشہ لاءِ ڪبي حاصل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر

تون تاج محل جي آھين طوطي
ڀل چُونڊ چُڳڻ لئه تون موتي
تون تارا ڪڍي ڀل کاءُ اکين جا
مون لئه ڪافي آ تنھنجي جوتي

مڌ اکين مان، چپن مان ڪوثر ڏي
هن دفعي هر دفعي کان بھتر ڏي
برف جي ڏيھ جو مان ماڻهو هان
باھ جھڙو گرم ڪو ڀاڪر ڏي

رات ڄام شوري جي
ڪنهن رباب وانگر آ
ڄڻ پکي پرن تي آ
وقت خواب وانگر آ

تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،