محبت ڪونھي مُل، قيمت پُڇي ڇا ڪندين
سھڻي، ساھڙ وچ ۾، پيار آھي پُل
قيمت پُڇي ڇا ڪندين

موت سان فوت ڪين ٿيندس مان،
عشق جو ڪو شهيد آهيان مان.

ھتي ٿي ظلم جي انتھا آھي ، ته اڄ آھي
سؤ فيصد سچ کي سزا آھي، ته اڄ آھي
مدد، نادر، ھلاڪو جو شرم کان، ڪنڌ جھڪيل آھي
قدم قدم تي ٿي ڪربلا آھي، ته اڄ آھي

مون چيو مينديءَ کيت کي، اُٿي ڦُٽي پئو
مون کي گُهرجن سئو، ميندي رتا هٿڙا

رات ڄام شوري جي
ڪنهن رباب وانگر آ
ڄڻ پکي پرن تي آ
وقت خواب وانگر آ

ٿي ماڪ وسي ميخاني تي، ڪي رند ڪڙو کڙڪائين ٿا
ڪجھه ڳاٽ ڳھر کان ڇرڪن ٿا ۽ جام جھلي واجھائين ٿا

ڪارندا قبر لئه، ڪانوُ ويا ڪڇي
ڪاري ڪنھن اڇي، موٽايو نه موت کي

اي ڪراچي! مورڙي جي حوصلن جا داستان
اي ڪراچي! سـِـنڌ ۽ سنڌين جي عظمت جا نشان

نديءِ جو سمنڊ نيري سان، سدا ھو سڪ جو ناتو
نديءَ کي ڀر تي بيھي، مھاڻي واھ جو ڳاتو

سونهن نوري هئي ذات ڇا نام ڇا
عشق ڪينجهر هيو ڄار ڇا ڄام ڇا

دل مُسافر خاڪ ڏي هَلجي کڻي،
هَل، وڃايل ڪاڪ ڏي هَلجي کڻي.

عقابيل اکين ۾ توکي تکا تير
ساجن انھي سيگ سين ڦٽيئي گهڻا فقير
ٻيو م مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو