ھن بيگانن جي بستيءَ ۾، ڪو ظالم آھي مستيءَ ۾
ھتي پُٺن اگھاڙا پاڻي لئه، حيران ھزارين وستيءَ ۾
ھُو چيٽ ڪتيون ويو چَٽ ڪري، ڪو چور وڏيرو چال ڪري
پوءِ ڍايل پيو نت ڍنگ ڪري، ھر روز حرامي ھستيءَ ۾

پڙهو! نِرڙ جون ڪجهه ريکائون چون ٿيون،
ننڍيءَ عُمرِ جا ٿا، لڳن ٻارَ سٺَ ۾.

نالو کڻان ته جيڪر بدنام ٿي پوي،
دل جنهن ڦري هئي، آ نامُوَر اهو!

تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،

ساڏا شان تي ايمان علي اي
جنھن تي راضي رب رحمان، علي اي
ڪو مني نا مني او ٻگهيا ”سرور“
رب رسول ٻاجھون، شارحِ قرآن علي اي

چنڊ لڪائڻ واجب ناهي
منهن تي آيل وار پري ڪر
بدليل آھي تنهنجو لهجو
وڇڙڻ جا آثار پري ڪر!

رات هئي چار پَهَر، رات ته گذري ويِئي
مون ٿڌو ساهه ڀَريو، توکي ميارون ڏيئي

ڪنھن روپ ڪئي روح ۾ ريشم رفو گري،
نه ته شام ويل مڪليءَ جو منظر ھجان ھا مان

مـــري غالـــب نٿو مان ڇــو مــران،
فــراز ۽ فيـض وانـگر پـيو جـيــان،
ڀــٽـائيءَ کــي چيـم؛ بـابـا ٻُــــڌو –
بــــــچي ”سنڌي“ ته مان به ٿو بــــچان،

ڪوئل جهڙو منهنجو من
جيون مليو بس پل کن
چنگ وڄڻ تي چانڊوڪيءَ ۾
چنڊ تہ لاٿو پنهنجو تن

ڏسي انقلابن کي سوريءَ تي ٽنگيل
نه ٿو ڪوئي اڳتي وڌي انقلابي

اڄ ڌرتيءَ ماءُ جي ڳل لڳي هر باغيءَ پئي ٿي هيئن چيو
مان ڪسجان تنهنجي راهن ۾، منظوري آ منظوري آ