چاندني رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
تُنهنجا چَپ يادِ اچن ٿا اُنهيءَ وانگر هاڻي!

نااُميدي اُميد آ مون لئه
ايترو پُر اميد آهيان مان

جـهونـڪا، طـوفان بـنبا؟ هو بنـجـن ٿـا پـيـا،
بــرپـٽ بـُسـتان بـنـبا؟ هو ڏس بنجـن ٿا پيا،
ناممڪن ڪجهه ڪو نه رهيو آ، او بـابـا،
سـپـنا، ساڀـيـان بـنبا؟ هو ڏس بنجـن ٿا پـيا،

اهڙو ڪو انڌير، سرتيون، جهڙو سنڌ ۾
پِر نه پائي پيرُ، پَرڪيائين پنهنجو

ٻيو ڪو مريضِ عشق جو درمان نٿو ٿئي،
خود درد ٿئي ٿو درد جو درمان ڪڏهن ڪڏهن.

جيون ڀانيان ٿو او جيڏا!
جذبن جي ڪا آھي جنگ،
جي جو سوريءَ سان ٿيو سنگ،
گولين کان ڪي گُسندا رھندا

هـن دور جـي دلـين۾ محبـــت پوکيو!
ڪلفت جا ڪڍي لاهه ۽ الفت پوکيو.
نـفرت کي ڏئي باهه، صـفائـي ڪريو،
رغبــت جو ڪري ريج، اخوت پوکيو.

هـي ظـلم جـا زنـجير، ٽـٽي ئـي پـونـدا،
۽ بـاهه – ڀـريل تـيـر، گـسـي ئـي پـونـدا،
پـرچاءُ ڪـندا مـون سـان ۽ تـوسان آخر،
هـي بخـت هـي تـقدير، رُسـي ئـي پـونـدا،

وقت! تنھنجو ھي ورتاءُ، واجب نه ھو،
گھايلن تي نئون گھاءُ، واجب نه ھو،

راتِ آهي اُماس، رُوحُ آهي اُداس
آھي ڏاڍي پياس، هَلُ ته ڪنهن مئڪدي ۾ هلون
نفرتن جو نگرُ، بَند مسجد جو درُ
ڇو ٿيون دَربدر، هَلُ ته ڪنهن مئڪدي ۾ هلون

رومي ساري رات رنو، حافظ ٽھڪ ڏنو ڇا لاءِ
ايندو آ ھر رات اياز، ميخاني ۾ توبه لاءِ

وري چنڊ - پوپٽ ڇهن عا گلن کي،
گلابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.
هي جسمن جي گرمي ۽ ٿوري ڇهڻ سان،
حجابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.