هـن دور جـي دلـين۾ محبـــت پوکيو!
ڪلفت جا ڪڍي لاهه ۽ الفت پوکيو.
نـفرت کي ڏئي باهه، صـفائـي ڪريو،
رغبــت جو ڪري ريج، اخوت پوکيو.

استاد بخاري

عمر ساري ڊڄي ڊڄي گذري
ھڙ وڃائي ڇڏيسون ڏاھپ ۾

محسن ڪڪڙائي

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

وفا ناٿن شاھي

پاڻ ۾ مھڪيون ڳليون، پاڻ ۾ مرڪيو وطن
پاڻ لاءِ ميھڙ اندر، ڏار مينديءَ جيئن وطن

خليل ڪنڀار

اڄ پيو آ پُور! لکجي نئين سري
عشق جو دستور لکجي نئين سري
پيار جو پرچو پنهونءَ تي ڪاٽجي
۽ سسئي جو سور لکجي نئين سري

سائينداد مڱريو

ســـون بـازار مـان ڳـِني وٺـبـو آ –
فـيـض رهـبر کـان پِـني وٺـبـو آ،
جـو به سـمجهو ته اوهان جو حـق آ،
حق مـڙسي سـان ڇـِنـي وٺـبـو آ،

استاد بخاري

مِهنگي شَرابَ جهڙي هُئي دوستي اسان جي،
جيڪا تمام ٿوري ناڻي ۾ هُئي وڪاڻي.

روبينہ ابڙو

”اڃـا رات آهـي“ نـنڊاکـن جـو گـفتـو،
”اٿو ڏيـنهن ٿـي ويـو“ سجاڳـن جـو گـفتـو،
”ملي ئي نٿو ڪجهه“ ڪراڙن جو گفتـو،
”وٺي رهبـو سڀڪجهه“ جـوانـن جو گفتـو،

استاد بخاري

جنهنجو ڪو جواب، هو نہ جڳّ ۾
اھڙو ڪو سوال هو! ڪمال هو!

عزيز سولنگي

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.

حليم باغي

رات ڄام شوري جي
ڪنهن رباب وانگر آ
ڄڻ پکي پرن تي آ
وقت خواب وانگر آ

شيخ اياز

مون تنهنجو شهپر موڙ ڏٺو،
هن جوءُ سان تنهنجو جوڙ ڏٺو
مون تو کي ڏسندي پرکيو هو،
تون ڀٽڪيل روح بلاول جو

حليم باغي