هو مون ڀي هڪڙو پيار ڪيو، ۽ پيار به ڪو اهڙو تهڙو!
ها منهنجو ڀي ڪو يار هيو ۽ يار به ڪو اهڙو تهڙو!
ڇا رُوپ هُيس، ڇا رنگ هيس، ڇا واسُ هيس، ڇا انگ هُيس!
هُو شخص به ڪو گلزار هو ۽ گلزار به ڪو اهڙو تهڙو!

مئخاني ۾ جيڪي به ھئا گڏ تو سان سي مدھوش ھئا.
مئخاني کان ڪجھ اڳيان ئي مقتل ۾ مون سرفروش ڏٺا.

قاتل جي هٿ ۾ لرزش آ، خنجر به سنڀالي ڪير ڀلا،
هي منهنجي خون جو تقدس ٿيو، جلاد جي لئه مجبوري آ

وقت جي اڄ واڳ موڙي پوء اٿون۔
ڪي وفا جا علم کوڙي پوء اٿون۔
ها اڃا ڪجھ شام ڍلجي رات ۾۔
هوء پنهنجا وار ڇوڙي پوء اٿون۔

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.

ناھي پنڌ پري، اڄ پير ڀري، ھي اکڙيون ويٺيون آس ڪري
ھيڪر ته حياتيءَ منجھه ملون، پوءِ ڪير جيئي ۽ ڪير مري

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.

تو ختم شد لکيو منهنجي نالي پٺيان
مون ته ساهي پٽي پئي ڪشالي پٺيان
منهنجو نالو ئي اتساھ جو هو سبب
قافلا پيا جڙي مون حوالي پٺيان

نه جنت جون خواهشون دل ۾،
نه جهنم جون دهشتون دل ۾،
لمحي لمحي سٿيل رهيون سچ پچ،
بس امڙ جون ئي محبتون دل ۾.

کنوڻ هو ٻانهُن جو گهيرو وِڄُ نيڻن جي نهار،
ساوڻيءَ جون بارشُون هو پيار پنهنجو بيقرار،
رُوح ۾ اوتيون رنگينيون تو ملي ٿي روز روز_
تون نه آهين اڄ به تنهنجو انڊلٺي آ انتظار.

ھتي ٿي ظلم جي انتھا آھي ، ته اڄ آھي
سؤ فيصد سچ کي سزا آھي، ته اڄ آھي
مدد، نادر، ھلاڪو جو شرم کان، ڪنڌ جھڪيل آھي
قدم قدم تي ٿي ڪربلا آھي، ته اڄ آھي

ڪاڻ ڪنين جي ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون
نه ته ڪير ڪاڻ ڪير اسين ڪير ڪڍي هوند ڪاڻ
اسين پاڻ اُتامرا ڪڍون نه ڪنهن جي ڪاڻ
پر حمل سرهي ساجن ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون