جنگ جنگ جنگ آ، منھنجي توسان جنگ آ،
پليت پير ڪري پري ھي ڌرتي منھنجو ننگ آ

تو ڪئي توکي ڦٻي، مومل اھا مزاق
ھاڻي تنھنجي اوطاق، مور نہ ايندو مينڌرو

ڪولھي، ڀيل ڪاوڙيا، ڏاڍو مٿي ڏاڍ
فاضل ساڻ فراڊ، ڪھاڙي ڪيڏو ڪيو

مُرڪ مون کان وئي کسي تنھن مُرڪ جو آھي قسم،
جيجل جي مٺڙي ٿڃ جي، ھر سُرڪ جو آھي قسم،
پلئه ڪندس، پلئه ڪندس، اي وقت! توسان آ وچن!
مان ڪيئن رھان جلاوطن، مان ڪيئن رھان جلاوطن؟

پاڙي ويڄ ھئام، تان مون مور نہ پڇيا
تيلاھين پئام، موريسر اکين ۾

پنھنجي لاءَ ته او پاڳل من،
کاٽونڀا ڀي کارا نڪتا،
پنھنجا ڀاڳ نيارا نڪتا.

مئڪدو، بارشون, اڪيلائي.
منتشر، موسمون, اڪيلائي.
ڪنهنجي پت وائُکي وڃي ٿيندي!
وقت جون سازشون، اڪيلائي.

ھر ھنڌ پنھنجي حضور جو، شاھد مونکي نہ ڪر
واعظ جي حد حساب جو، منڪر نہ ٿي پوان
زمزون ادائون تنھنجون، ڏسي ڪافراڻيون
ڪعبي کان منھن مٽي، ڪٿ ڪافر نہ ٿي پوان

اسان جو جڏھين خون خوشبو ٿي ايندو،
ته ويڙھا وطن جا به واسي ڇڏيندو،
جڏھين ٻارڙي ڪنھن، ڪئي ٻولي ٻاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جـنهن دور ۾ انـصاف نه ٿيـندا آهـن،
حـقـدار کـي ڪـو حـق نه ڏيـندا آهـن،
ٻُـڌجـي ٿـو ته ان دور سـندا پـيءُ ۽ مـاءُ،
اولاد به بـاغـي ئـي ڄـڻيـنـدا آهـن.

‏ٿو ڪري راڪاس راڙا پر اياز
هيل تنهنجي سنڌ گهٻرائي نٿي

عقابيل اکين سين، تير چلايو تو
ٻيو مر ماري سو، جنھن جو پھريون پورو نہ ٿئي