اسان جڏهن ڀي قرار ڳوليو،
اداس چهرن ۾ پيار ڳوليو.
نگاهَه تنهنجي شراب خانو،
اسان اجايو، خمار ڳوليو.

آئي هلڪي هوا اُجهامي ويو
يا ته ڪک پن هيو اُڏامي ويو
ڪهڙي قيمت غدار ماڻهوءَ جي
ڦرڻي ڪرسي ڏسي وڪامي ويو

ڳِيچَ ڳَهر مان جاڳيا آهن
لَيءَ ڪيڏي متوارِي آهي
ڄڻ سنڌوءَ جي ڏائي ڪَپ تي
سائِي سرنهن ڦُلاري آهي

اگـر عـزم اڻ ٽـر اٿـن ٿـا ته پـو،
هـمـالا هـمـالا جـُهڪي ٿـا پـون،
مـگر وهـم سـاگر وٺـن ٿـا ته پـو،
جـوالا جـوالا ، پـسـي ٿـا پون،

نه ڪي ميرن سندا ماڻھو، نه ڪي پيرن جا پُوڄاري
اسان مظلوم ماڻھن سان، رھيا آھيون ۽ رھنداسون
نه ڪي دربان ڪنھن در جا، نه ڪريون ڪنھن جي ڪمداري
اسان حامي ته ھيڻن جا، رھيا آھيون ۽ رھنداسون

دوست جي دلبري جهٽي وٺجي،
پر ڪو آڱر کڻي ڪٽي وٺجي،
جو مُڙيو سو عزيز گيدِي آ-
جا بڪي ڄڀ سا پٽي وٺجي.

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

ساڏا شان تي ايمان علي اي
جنھن تي راضي رب رحمان، علي اي
ڪو مني نا مني او ٻگهيا ”سرور“
رب رسول ٻاجھون، شارحِ قرآن علي اي

چائنٺ چائنٺ چَنگ ُ، چوريم چوڏھينءَ رات جو،
لوٺيون ڪيئي لوڪَ جون،نڪتيون اوڙھي ننگُ،
چي : '' ھي ٿيندو ڪير آھ،اَڻ ڪوٺيو اَڙٻنگُ،
ڏاھَپَ ڏاھَپَ ڏنگ ُ، پھتو جنھن جي ڏات مان.!“

مري ڀي نه ملندو اسان کي قرار،
اسان کان پوءِ ٿڏبا اسان جا مزار.

اکيون به باندي رڳون به باندي،
پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
چپن جي رڦڻي هتي جرم آ،
اکين جي کينچل هتي ڏمر آ.

مون جي ڏکيا ڏينھڙا، قيدن ۾ ڪاٽيا
لڱ ته لوساٽيا، پر آئي منزل اوڏڙي