صورت ۾ سيرِ ربي، سر سالڪن سڃاتو
ٻيا ڄاڻ سڀ وڃائي، ھڪ ڄاڻ تن ھي ڄاتو

تنهن ڪري هٿيار اُڇلي ٿو ڇڏيان
جيت منهنجي آهه منهنجيءَ هار ۾

پاڪائي جو نمونو، راتيون عبادتن ۾
ذڪرِ خداونديءَ جو، قائل علي ولي آ

هي ڪنهن جي سرگوشي آهي
”مؤنن ڀر تون ڪيسين رڙهندين؟
”تو وَٽ ڪو هٿيار نه آهي
”پو به وڙهين ٿو! ڪيسين وڙهندين؟“

اونداهين سان جا ويڙھ ٿي آ
انهيء ۾ منهنجو به ڪجھ حصو آ۔
توڙي جو سج چنڊ ڪي ٻيا ها۔
توڙي مٽيء جو مان ڪو ڏيئو هان۔

اڇو پاڻِي لُڙُ ٿِيو، ڪالُورِيو ڪَنگَنِ
اِيندي لَڄَ مَرَنِ، تنهن سَرَ مٿي ھنجَڙا

قهر جو ماڻهو هيو
شهر جو ماڻهو هيو
جو مليو سالن کان پوءِ
پهر جو ماڻهو هيو

اريـا به لـُٽيـرا هـا، لُـُٽي، لـُٽجـي ويـا،
تـرخـان، مـدد خان ڦري، ڦرجي ويـا.
هـي سنـڌ بـهرحال جئي پئـي، پئي جـيئندي،
ڪئين بار ڪٽڪ آيا، ڪٽي ڪٽجي ويا

خاموشي جي گويائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
خالق جي ھن تنھائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
مرھم سان آ ويتر سور وڌي ويو جاني
زخمن جي ان گهرائي کي، سمجھين ٿو ڪجھ؟

ھڏ نہ ساھ سڌير، دل درماندي دوست ري
پائي وئي پرتِ جو، زوراور زنجير
جيءُ جسو جاگير، ھاڻي ملڪيت ھوت جي

تـقدير ڏيـڻ سـاٿ نه ٿـي پـئـي چـاهـي،
تـدبـير به ظـاهـر ته بـچي ئـي نـاهـي.
تـوڙي جـو اڳـيان بـاهه پـٺيان پـاڻـي آهه،
پـر، واهه جـو ”امـيد“ به ڪا شـيءَ آهي!

مان سڻايان، سُڻين سڙي نه پوين.
هي قصو باهه جو حصو آهي.