اسانجا ڪافراڻا ڪم، نه ئي پنھنجي نمازي دل
مڃايوسونس ڪيڏو پر، ٿيئي ٿي ڪانه راضي دل
گلابن سوڳ ڪارو ڪيو، عجب غمناڪ غازي دل

راتِ آهي اُماس، رُوحُ آهي اُداس
آھي ڏاڍي پياس، هَلُ ته ڪنهن مئڪدي ۾ هلون
نفرتن جو نگرُ، بَند مسجد جو درُ
ڇو ٿيون دَربدر، هَلُ ته ڪنهن مئڪدي ۾ هلون

پيار پکيءَ جئن ايندو آهي
آکيرو به اَڏيندو آهي
روهه مٿان روها کيءَ وانگر
پو به اُڏامي ويندو آهي

مون اڄ ڏينهن تائين ڪانه پڙهي آ
’دنيا‘ جي موچاري معنيٰ
روزي جي معنيٰ جي فاقو
سحري ۽ افطاري معنيٰ!؟

منھنجو توڏي اچڻ، بي سبب نہ آ
ياد جي تند، تو ڇڪي ھوندي ضرور

تنهنجي اک ۾ سُرمي وانگر آهيون،
توتي ايڏو بار نه آهي پنهنجو.

جي تو سکيو فارسي گولو توءِ غلام،
جو ٻڌو ٻن ڳالهئين، ڪيئن چوائي ڄام،
اڃيو تان آب گهري، بکيو تان طعام
اي عامن سندو عام، خاصن منجهان ڪين ٿئي.

کنيو ڪوڙ جو مون قِصو ڪو به ڪونهي
تڏهن داد دنيا ڏنو ڪو به ڪونهي

انا اچي ٿي ڪٿي اسان کي
اسين تہ آھيون مٽيءَ جا ماڻھو
مٽيءَ سان کيڏون، مٽي سان سرچون
مٽي ٿا پايون، مٽي جا ماڻھو

ڪا منزل ڏيکاري ڏي ٿي
ڪو ڏورانهون ڏسُّ مليو آ
وارِي ڄڻ دلداري ڏي ٿي
گوندر کي ڪو گسُّ مليو آ

موت آھي ماڙھوئا، مٿي کان مٿي
آوَس اھي اچڻو، اُڀرئي يا لٿي
جھان جي جٿي، ھر ڪنھن آ ھرکائيو

برابري سراسري اسان گھُرون ٿا ايتري
پڇي کڻي ڪو ڪيتري اسان ٻڌايون ھيتري
آزاد قوم جيتري، آزاد قوم جيتري
جو سچ انھيءَ تان سڙي، سو سنڌ مان لڏي