ياد اُداسي تنهائي
زندگي مسلسل ڄڻ ته
ڪنهن وئشيا جي رُسوائي

برابري سراسري اسان گھُرون ٿا ايتري
پڇي کڻي ڪو ڪيتري اسان ٻڌايون ھيتري
آزاد قوم جيتري، آزاد قوم جيتري
جو سچ انھيءَ تان سڙي، سو سنڌ مان لڏي

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

دودي ڏنو داد، راھو تنھنجي رت کي
فاضل زنده باد، سنڌ ڄڻي پئي سُورما

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.

ھڪ سپنو جنھنجي ساڀيان خاطر
پنھنجي نيڻن جي صليبن تي ٽنگيل
سوين سپنن کي گھُٽا ڏئي اسان ماريو آ
پاڻ تي ظلم ڪري پاڻ کي جيئاريو آ

آئي هلڪي هوا اُجهامي ويو
يا ته ڪک پن هيو اُڏامي ويو
ڪهڙي قيمت غدار ماڻهوءَ جي
ڦرڻي ڪرسي ڏسي وڪامي ويو

ٻيو ڪو مريضِ عشق جو درمان نٿو ٿئي،
خود درد ٿئي ٿو درد جو درمان ڪڏهن ڪڏهن.

‏ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو! ارتقا رڪجي نٿي
زندگي جي آرزو ۾ جستجو ٿڪجي نٿي
ساٿيو، سندرا ٻڌي، ھلندا ھلو، وڌندا ھلو
پاڻ ڇو بيھي رھون، دنيا جڏهن بيھي نٿي

جاڳ جي ٻيڙي ته پرزا ٿي چُڪي،
شاھ بندر ڇو ڀلا سمھين نٿو؟

اڇو پاڻِي لُڙُ ٿِيو، ڪالُورِيو ڪَنگَنِ
اِيندي لَڄَ مَرَنِ، تنهن سَرَ مٿي ھنجَڙا

ڏينهن جو ڪم آ، رات جو غم آ، سنڌو تنهنجو،
مـنهنجـو هڪـڙو هڪـڙو دم آ، سنڌو تنهنجو،
گـيت لـکان پيـو، جنگ لڙان پـيـو، ڏيهه ڏسي پيو،
ڪنَ تـي قـلم آ، هـٿ ۾ عـلم آ، سنڌو تنهنجو،