جھار ھڪلڻ جُرم ٿي سمجھيو اوھان،
بي مندا سڀ باغ پنھنجا ڀيل ٿيا.
يا ته پنھنجا لڙڪ باغي ڪين ھا،
يا ته پنھنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.

دوست داناءُ ٿي ويو آھي
پٺَ ۾ گهاءُ ٿي ويو آھي

امـيـد جـي شـمعـن کـي جـلايون ويـٺا،
پـروانا خـيـالن جـا پچـايــون ويــٺا.
تـوڙي جو ڪـري تـيل ڏيـون ٿا رت کي،
مـحفل ته بـهر حال مـچـايـون ويـٺا،

‏ٿو ڪري راڪاس راڙا پر اياز
هيل تنهنجي سنڌ گهٻرائي نٿي

ڪاڻ ڪنين جي ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون
نه ته ڪير ڪاڻ ڪير اسين ڪير ڪڍي هوند ڪاڻ
اسين پاڻ اُتامرا ڪڍون نه ڪنهن جي ڪاڻ
پر حمل سرهي ساجن ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون

ھتي ڏوھي کي چھبڪ جا بہ پئسا پاڻ ڀرڻا آھن
اوھان جي شھر ۾ دادن، سزا ڏاڍي مھانگي آ

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.

منھنجو توڏي اچڻ، بي سبب نہ آ
ياد جي تند، تو ڇڪي ھوندي ضرور

ڪولھي، ڀيل ڪاوڙيا، ڏاڍو مٿي ڏاڍ
فاضل ساڻ فراڊ، ڪھاڙي ڪيڏو ڪيو

مون تنهنجو شهپر موڙ ڏٺو،
هن جوءُ سان تنهنجو جوڙ ڏٺو
مون تو کي ڏسندي پرکيو هو،
تون ڀٽڪيل روح بلاول جو