ڏينهن جو ڪم آ، رات جو غم آ، سنڌو تنهنجو،
مـنهنجـو هڪـڙو هڪـڙو دم آ، سنڌو تنهنجو،
گـيت لـکان پيـو، جنگ لڙان پـيـو، ڏيهه ڏسي پيو،
ڪنَ تـي قـلم آ، هـٿ ۾ عـلم آ، سنڌو تنهنجو،

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

حج عُمري ۾ تبديل ڪري
جو وطن ڇڏيو آ مولا حسين
پنھنجي ڪکڙن کي خدا حافظ چئي
ڪجھ ھو، جو لڏيو آ مولا حسين

ڪـيڏانـهن اچـين ٿـو پـيو ڍرڙو ڍرڙو –
هـو تنهنجـا ڏٻا ڏانـد، هو تنهنجو چڪڙو،
راڪيـٽ جـا هـسوار، خـلائـي انـسـان،
ڪـيڏانـهن وڃيـن پـيو تڪـڙو تـڪڙو؟

کرڪڻا لاھي، سک نہ ستا ڪڏھن
کاھوڙين آھي، آسرو پنڌ جو

پيالو پيتل ھجي، گھوڙو ڪونتل ھجي
حسن ھوٽل ھجي، اُتي کيچل نه ھجي

شھرن مزاج بدليا، خنجر وڪامجي ويا
گل ڪونہ ڪنھن خريديا، پٿر وڪامجي ويا

بَندِ آھي مئڪدو محلاتِ جو، اَڌِ راتِ جو؛
شورُ ٿيو ڏاڍو ڳَليءَ ۾ راتِ جو ،اَڌِ راتِ جو.

ستا اٿي جاڳ، ننڊ نہ ڪجي ايتري
سلطاني سھاڳ، ننڊن ڪندي نہ ٿئي

محبت بخشيو ماڻهپو، انس ڪيو انسان
هوس اڳي حيوان، عشق بنايو آدمي

قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
۽ ثقافت ويس هڪڙو سوچجي،
تيلو تيلو ٿي وڃون نه ايئن عزيز –
جوڙجي ڪو بيس هڪڙو سوچجي.

منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
”منهنجو ٿيءَ نه ٿيءَ، آءٌ ته تنهنجي آهيان“.