متان تون سمجھين، توکي پائڻ لئه،
اسان جو روح رتوڇاڻ ڪين ٿيو ھوندو،
۽ تنھنجي مک کي منور ڪرڻ جي آس کڻي،
اسان جو چاھ ڀي چانڊاڻ ڪين ٿيو ھوندو.

توسان چاھت ۽ چرپڻ به گھٽبا وڃن،
دل جا آرا ۽ ارپڻ به گھٽبا وڃن،
۽ وڇوڙن ۾ ناھي رھيو وَلولو،
يارَ جلدي ملو، يار جلدي ملو

جھار ھڪلڻ جُرم ٿي سمجھيو اوھان،
بي مندا سڀ باغ پنھنجا ڀيل ٿيا.
يا ته پنھنجا لڙڪ باغي ڪين ھا،
يا ته پنھنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

ڀٽڪي پنھنجو دڳ وڃي، جيئن ڪو پکيئڙو منجھه گگن،
نه جنھن جو ڪوئي آھيرو، نه آشيانو ۽ چمن ،
مان به پنھنجي ديس ۾، آھيان اڪليو اوپرو،
جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن.

مُرڪ مون کان وئي کسي تنھن مُرڪ جو آھي قسم،
جيجل جي مٺڙي ٿڃ جي، ھر سُرڪ جو آھي قسم،
پلئه ڪندس، پلئه ڪندس، اي وقت! توسان آ وچن!
مان ڪيئن رھان جلاوطن، مان ڪيئن رھان جلاوطن؟

سوچ ساگر ۾ صدين جي ماٺار آ،
جيون جي جر تي ويو سينور ڄمي،
ڪنھن به طوفان جو ڪونه آثار آ.

خيالن جي ڌرتيءَ ۾ کارو سھي، ڪو ته کوھر ڦُٽي
ذھن جي ھي زمين ڀل نه زرخيز ٿئي، ڪو ته ٿوھر ڦُٽي

سرءُ جي رات جي ڪنھن آخري تاري وانگر،
ڦٽل ”پراڻ“ جي درياءَ جي ڪناري وانگر،
تنھنجو آڪاش ھو اڻپورو، اڌورو، اجڙيل،
رُڃن جي ماريل رولاڪ مسافر وانگر

زندگي جي ذليل گھڙين ۾،
ضياءَ جي موت جي خبر آھين،
منھنجي ھوندي به تون منھنجو ناھين،
تون به ڄڻ سنڌ جو شھر آھين.

مڃيم! منھن ۾ ڌڪڙا،
تون سيڪيندي سونھين!
پر تن کي ڪندين ڪيئن؟
جي پنھنجي ھنيا پٺ ۾؟

جڏھن منھنجا جھانگي، نه جھوريءَ ۾ جُھرندا،
ٻَري ۾ نه ٻڪرار جا ٻار ٻرندا،
سُڪي سکڻي ٿيندي نه جيجل جي ڇاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

تون ته بيدرد، بيقدر آھين!
جيءَ ۾ پوءِ به جلوه گر آھين.
پڇين ٿو حال! ”ڪيئن پئي گذري؟“
ڪيڏو سادو ۽ بي خبر آھين.

اڙي عشق! تو وٽ وري پيو اچان،
خودڪشي، زندگيءَ کان پري آ اڃان،
او سقراط! ھڪ سُرڪ جي ھا ڀرين،
زندگيءَ جي زھر جي، مڃان ھا ميان!

جيون ڀانيان ٿو او جيڏا!
جذبن جي ڪا آھي جنگ،
جي جو سوريءَ سان ٿيو سنگ،
گولين کان ڪي گُسندا رھندا

دوستو! ڪتبو ڏسو ٿا ته آئون ڪير آھيان؟
مان پنھنجي سنڌ جي مٽيءَ جو ننڍڙو ڊير آھيان،
مان دين ڌرم جي دوکن کان دور دور رھيس،
مان ماڻھپي جي منزلن ڏي کنيل پير آھيان.

چنڊ! تون چئجان پرينءَ کي ايترو،
مدتن کان من اندر ماتام آ.
ڪيئن پرچايون ڀلا ھن پياس کي،
ھن ملڪ جو ھر ميڪدو ويران آ.

ڪنھن روپ ڪئي روح ۾ ريشم رفو گري،
نه ته شام ويل مڪليءَ جو منظر ھجان ھا مان

ڪوئي دل ۾ درد نه پوءِ به،
نيڻن مان نيسارا نڪتا،
پنھنجا ڀاڳ نيارا نڪتا.

ھڪ سپنو جنھنجي ساڀيان خاطر
پنھنجي نيڻن جي صليبن تي ٽنگيل
سوين سپنن کي گھُٽا ڏئي اسان ماريو آ
پاڻ تي ظلم ڪري پاڻ کي جيئاريو آ

جڏھين وڏ ڦڙو ڪو ولھارن تي وسندو،
مٿان پارڪر جي پنوھارن تي وسندو،
نه رھندي ڪا مارئي، مارن لاءِ آتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جڏھين ڪنھن به بادل، ولھاريون وساريون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون ،
جڏھين چنڊ چوڏس ڪيون چلولايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

جڏھين تو سان نيڻن جو ناتو ڇِنو ھو،
تڏھين دور آڪاش ڪيڏو رُنو ھو،
جڏھين جيءُ جھورڻ ھي آيون جدايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

پڇيو حيران ٿي مون ھاريءَ کان،
ڪنھن ته آرڻ ھي اجاڙيا آھن؟
چيائين ڏوھ ناھي گدڙن جو،
پنھنجي گھر جا ڪُتا ڀاڙيا آھن.

اسان جو جڏھين خون خوشبو ٿي ايندو،
ته ويڙھا وطن جا به واسي ڇڏيندو،
جڏھين ٻارڙي ڪنھن، ڪئي ٻولي ٻاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جڏھين کيٽ ۾ ٻاجھرين سنگ واريا،
جڏھين چيٽ ۾ ڦول ڄانڀي ڦُلايا،
جڏھين ٿر تي مورن ڪي ٻوليون ٻُرايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.

اوھان جي اکين ۾ ڪي ارغون ھئا،
اسان جي ھئي دل، سنڌ ڌرتيءَ جيان

مڌ ڪٽوريون تنھنجون مُرڪون، چپ به تنھنجا چاش،
آخر ڪا ئي ڳالھه ته ھئي! جو پاڳل ٿيو آڪاش.

پنھنجي لاءَ ته او پاڳل من،
کاٽونڀا ڀي کارا نڪتا،
پنھنجا ڀاڳ نيارا نڪتا.

وقت! تنھنجو ھي ورتاءُ، واجب نه ھو،
گھايلن تي نئون گھاءُ، واجب نه ھو،

اسانجون ھي ٻانھون، اسان جو نگاھون،
ازل کان لوچين ٿيون اھڙيون راھون،
انھيءَ ڪرٽ ۾ جي ڪُسي وياسين ڪاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جڏھين ڪنھن به ڪوئل اسر ويل ڳايو،
تڏھين وِلھه ويتر وڇوڙو وڌايو ،
جڏھين ماڪ مُکڙيون ڀنيءَ جون ڀڄايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.