تنهنجي يادن سوا ذهن پرين!
ڪرفيوءَ ۾ بزار وانگي آ

محبتون ڌاريو نه ڌاريو دوستؤ!
پر دغا ڀي ڌاربي ناهي ڪڏهن.
هر عمل مان پيار ظاهر ٿو ٿئي،
دل ڪڍي ڏيکاربي ناهي ڪڏهن.

تون ئي سمجهي ڪين سگھين ٿو اي مورک،
خاموشيءَ ۾ ڪيڏا نعرا جاڳن ٿا.

مڃان ٿو مون ۾، سڀئي عيب، ساريون ڪوتاهيون،
وَرهين کانپوءِ مليو آن، اهي حساب نه ڪر

توکان ٿيندي ڌار، کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري
توکان پوء ڪير اسان جي، سپرين لھندو سار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري

مسيحا!، سنڌ جي سورن جو ڪو علاج به ڳولِ
رُڳو بيانَ نه ڏي ۽ رُڳو خطاب نه ڪر

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

هر ڪرسيءَ، قلم، ڪتابن کان، سڀ مستين، ڪيفَ، حجابن کان،
ها ڳلڙن، گُل گُلابن کان، ۽ تنهنجي منهنجي خوابن کان،
سنڌ اوچي آ، سنڌ اوچي آ