ڪيترا گهاوَ ھا ڪُھاڙي تي
ھئي وھي بي گناھ ڄاڙيءُ تي

خاموشي جي گويائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
خالق جي ھن تنھائي کي، سمجھين ٿو ڪجھہ؟
مرھم سان آ ويتر سور وڌي ويو جاني
زخمن جي ان گهرائي کي، سمجھين ٿو ڪجھ؟

ھتي ڏوھي کي چھبڪ جا بہ پئسا پاڻ ڀرڻا آھن
اوھان جي شھر ۾ دادن، سزا ڏاڍي مھانگي آ

کڻي ھٿ حاڪمن لئہ ٿو، ھو داعي دين جو جيڪو
فقيرن لئہ گهري ڀي ڪئن، دعا ڏاڍي مھانگي آ
اميرن جي وڏين ماڙين، آ منھنجي واءُ کي روڪيو
پُڄي جھوپن تي آخر ڪئن، ھوا ڏاڍي مھانگي آ

گل فروش ھن سارا، باغبان ڪو ناھي
ھن اُجاڙ نگريءَ تي مھربان ڪو ناھي
رت آ لڳل ڀت تي ۽ وڍيل ڪي عضوا ھِن
پر پڄائيُ قاتل تي، سو نشان ڪو ناھي

منھنجي دنيا کي رھڻ ڏي سک سان
دين لئہ ڏِس جھان ٻي ڪنھن جو

انا اچي ٿي ڪٿي اسان کي
اسين تہ آھيون مٽيءَ جا ماڻھو
مٽيءَ سان کيڏون، مٽي سان سرچون
مٽي ٿا پايون، مٽي جا ماڻھو

دوست داناءُ ٿي ويو آھي
پٺَ ۾ گهاءُ ٿي ويو آھي