خواجہ محمد زمان جي شاعري
تانسين تُون نه فقير، جانسين سانگُ سِسِيءَ جو،
ماڻِئو تَنِ مَلِيرُ، جَنِ جُسو مالُ مُباحُ ڪِئو.
خواجہ محمد زمان
سَپَتِ پَچَرَ پِرينءَ جي، سَڀَتِ هُوت حُضُورُ،
مُلڪُ سڀُ منصور، ڪُهي ڪُهيا ڪِيترا.
خواجہ محمد زمان
ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.
خواجہ محمد زمان
عَارِفَ ۽ عُشاقَ، پَسَڻُ گُهرنِ پِرينءَ جو،
جَنَّتَ جا مُشتاقَ، اڃا اوراهان ٿِئا.
خواجہ محمد زمان