لوڙيا تو مرون ۽ ڪيا ڪک ڪارا
ٻوڙيا تو هيل به هڙئي ٻنيو ٻارا
هيل ڪيئن ڪٽجندا هي سيارا
منهنجا ٻوڏ جا ستايل مارو ويچارا

مون وڍيل ھٿ، وڍيل پير ڏٺا
مون لٽيل عصمتون، وڍيل ضميرن جا ڍير ڏٺا

صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾
ھڪ لاوارث لاش ترندو آيو
ان رات ڪنھن مجبور عورت کي
جڏھن ڪنھن عياش ھو کڻايو