مون وڍيل ھٿ، وڍيل پير ڏٺا
مون لٽيل عصمتون، وڍيل ضميرن جا ڍير ڏٺا

لوڙيا تو مرون ۽ ڪيا ڪک ڪارا
ٻوڙيا تو هيل به هڙئي ٻنيو ٻارا
هيل ڪيئن ڪٽجندا هي سيارا
منهنجا ٻوڏ جا ستايل مارو ويچارا

صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾
ھڪ لاوارث لاش ترندو آيو
ان رات ڪنھن مجبور عورت کي
جڏھن ڪنھن عياش ھو کڻايو