تو جا سمجھي سِٽَ،سا آھي ڪاتيءَ ڪوٺَ،
ڳائي ڳائي ڳوٺ َ، ڪُھندو ويو ڪِينرو.

پنھنجا ڦٽ پراڻا ھئا
يا ھي ويڄ اياڻا ھئا

ڏس باک ڀليري آئي آ، ڏس سنڌ مٿان سرھائي آ
ڇو تن لاءِ 'اياز' رنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا

ڪا منزل ڏيکاري ڏي ٿي
ڪو ڏورانهون ڏسُّ مليو آ
وارِي ڄڻ دلداري ڏي ٿي
گوندر کي ڪو گسُّ مليو آ

پيار پکيءَ جئن ايندو آهي
آکيرو به اَڏيندو آهي
روهه مٿان روها کيءَ وانگر
پو به اُڏامي ويندو آهي

رات ڄام شوري جي
ڪنهن رباب وانگر آ
ڄڻ پکي پرن تي آ
وقت خواب وانگر آ

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان

توکي سارِي سنڌڙي ،ساري ڀٽ ڌڻي،
مُور نہ ٿيندي مارئي،ٻي ڪا ماءُ ڄَڻِي،
تنھنجي پير َ پَڻِي ، ڏات سموري ڏيھ جي.

ڪرايون ڳچيءَ ۾ وجهي ڪانڌَ کي
ڏسي وڄ وينگس ڏري ٿي پئي
سکيءَ کي ڏجي ساهه گهوري اياز
مگر ڇا ڪجي جو پري ٿي پئي

راهب ڪُوڙ ڪمائن ويٺا
ڪيڏا ڪُوڙ ڪليسا آهي
پو به صليب تي رَتُ ۾ رانيل
ڳَهرو ڳاٽُ ته مٽي ناهي!

هي ڪنهن جي سرگوشي آهي
”مؤنن ڀر تون ڪيسين رڙهندين؟
”تو وَٽ ڪو هٿيار نه آهي
”پو به وڙهين ٿو! ڪيسين وڙهندين؟“

چاندني رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
تُنهنجا چَپ يادِ اچن ٿا اُنهيءَ وانگر هاڻي!

آھيان آءُٗ اُساٽ َ، تنھنجي مَڌُ جي ، او ميان،!
تو سا ڪوءِ ڪَلال جي،جنھن مان منھنجي واٽ،
تو کان ٻاھر ٻاٽ ، تو تائين آ سوجھرو.

موکي انوکي، وٺي پر پياڪ جي
جنھن کي ويھ جي وات تي، چس لڳي چوکي
انھي لاءِ اوکي، جاڙ نہ ڪائي جيءُ جي

منهنجا پير وڍيا آهن جن
سي ڪارايُن وانگر رستا
ڪيڏو دور وڃن ٿا اڳتي
سي ڪنڊن سا ٻُر ٻُر رستا

مون چيو مينديءَ کيت کي، اُٿي ڦُٽي پئو
مون کي گُهرجن سئو، ميندي رتا هٿڙا

او مڌ ماتا، ھوريان هل،
منزل آهي هر هڪ پل

جيئن سانوڻ ۾ ڏار، تيئن جھولن ٿيون جندڙيون
موکي تنھنجي مڌ ۾، ڪيڏا ميگهہ ملھار
سر جي ڪنھن کي سار، ڏي ڏي وٽيون ويھ ڀري

‏ٿو ڪري راڪاس راڙا پر اياز
هيل تنهنجي سنڌ گهٻرائي نٿي

مون ڏات انوکي آندي آ، ٿي تند وڙھي تلوارن سان
ٿا ڀاري تنھنجا برج لڏن، تون ھيڻو آن ھٿيارن سان

چئہ تون مون کان پوءِ،ڪنھن جو ٿيندين ڪينرا،؟
واڪا ڪندي ووء ِ، صديون تو لئہ سنڌڙي.!

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!
پرواهه بنا پَرَ ڪئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!

رت تَنهنجي ۾ سندس رتّ رِلي ٿي پيئي
ٻار کي هَنجِ کڻي، ماءُ کِلي ٿي پيئي

ڪنهن جو تختو نڪتل آهي
ڪنهن جو تخت وڃايل آهي،
مورڙيا ۽ مَڇَّ وڙهن ٿا
پاڻي رَتُّ رُلايل آهي؛

گُل گُلابي ٽوڙي ڪوئي
مون کي اِئن آڇيندو آهي،
پنهنجا چَپّ چُميءَ ۾ ويڙهي
ڄڻ هو مون کي ڏيندو آهي.

ھي اڻ ڄاڻ ڄاڻو ھي بي سمجھہ سمجھو
ڀري بزم ۾ مون اڪيلو گذاريو

آءُ درازا ھل
تنھنجا سارا مولوي
منھنجو ھڪ سچل

جا خدا کان نہ ٿي، جا نہ امڪان ۾
ڪالھ کان ڳالھ آھي، سا انسان ۾

خواب اسان جا جنگي قيدي
جن تي فاتح ٿوڪارِن ٿا
پنهنجن پيرن ۾ ڪيرائي
تلوارن سان للڪارِن ٿا

منهنجو من هيکلڙو پنڇي
اُڏري اُڏري ٿڪجي پيو آ
ڄڻ آڪاس ۾ ڪوئي تارو
ڪاري جهُڙ ۾ رهجي ويو آ

رات بارات جيان آئي آ
ائن لڳي ٿو اِجهو ڏولي پَهتِي

اي وينگس تنهنجا وار چڱا
تنهن تي منهنجا آر چڱا

ساڳي چارڻ جي چکيا
ساڳيو شاعر جو شمشان
اڄ ڀي ڏات مصور جي
رت ۾ ٻوڙي کائي نان

سنڌڙي کي سيباءِ اياز،
تنهنجو گيڙو ويس غزل.

رومي ساري رات رنو، حافظ ٽھڪ ڏنو ڇا لاءِ
ايندو آ ھر رات اياز، ميخاني ۾ توبه لاءِ

بيوس خواب، اکين ۾ تن جي
ڪيڏي زهر ڀري پَئي آهي
پر هي تن جي چڻنگ، اُنهيءَ مان
ٻيهر باهه ٻري پَئي آهي

امي ھو آيو؟
نہ ھي پردو ڌيئڙي
ھوا لوڏايو

هر شيءِ تنهنجيءَ ڪُکّ مان نڪري
تنهنجيءَ ڪُکّ ۾ وڃڻي آهي،
مان ڀانيان ٿو هر ملحد کي
تنهنجي وحدت مڃڻي آهي؛

ڪائي گونگي گانءِ، هاڻي ناهي نينگري
ڀُوري گهٽ نه ڀانءِ، ڏونگر ڏاري ٿي سگهي

ڪٿي ڌاڙيل ھئا ڌن جا، ڪٿي تن جا ڪٿي من جا
اياز اڄ دانھن ڏيون ڪنھن کي، ساري سنڌ گھيرو آ

ڪڻا کنيم ڪيچ مان، کليا تنھنجا کيت
مون وٽ مڙئي بيت، تو وٽ آھن آيتون

آءٌ جو آواز آهيان
زندگيءَ جو راز آهيان
ٿو وڃان مان دور تائين
موڙ جي موڙي سگهين

اڳ ۾ ھُيس شاھ،شَل مون کي سمجھي سگھين،!
سنڌڙي ، تنھنجو ساھ ، جَرڪيو منھنجي جيءَ ۾.

روڪ جي روڪي سگهين
سَڏَّ کي ڪي هَڏَّ ناهن
جو اُهي ٽوڙي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

ڳِيچَ ڳَهر مان جاڳيا آهن
لَيءَ ڪيڏي متوارِي آهي
ڄڻ سنڌوءَ جي ڏائي ڪَپ تي
سائِي سرنهن ڦُلاري آهي

ايتري روشني آنهه تون پاڻَ ۾
مون وِسائِي بَتي ڀاڪُرين ڀاڻَ ۾

سڄي رات ڪتا، ڀونڪيا چنڊ تي ھا
زرو ڀي نہ گھٽ، ان جي روشني ٿي

منھنجي مَڌُ کي ميرو سمجھي، ٿُڏي ڇڏين ٿو ٿانءُ
تنھنجي مَنَ کان ميرو ناھي، ھَٿ رکي ڏِسُ ھانءُ

ڪڙو چوان ڪيئن، موکي ھٿان جو مليو
ويھ ويترو تيئن، جيئن جيئن ترو ويجھڙو

”جو چاھين سو چونڊ تون، مڻيو توڻي ماڳ،
ڀوري، تنهنجو ڀاڳ، آھي تنھنجي وس ۾“.

پيار به ڏيئي وانگر ڄرڪِي
نيٺ اُجهامي وڃڻو آهي
آکيرا اُن لاءِ اَجايا
ڇو ته اُڏامي وڃڻو آهي

ھاءِ اُڃايون، آسَرونديون، وِکَ وک تي وَھلور
منھنجون اکڙيون، ھيڻيون ھَرڻيون، ڏسن اُفق ۾ ڏور

ڇا سُر راڻو مٽي آهي؟
ڇا ڪوهياري مٽي آهي؟
آءٌ ڀٽائيءَ لاءِ پُڇان ٿو-
ڀِٽَّ ته ساري مٽي آهي؟

سڄو ڏيھ ڏاٽا ڪري جي اُڀا، لکين عيد جا چنڊ اڀري پون
ڪڏهن سينڌ سنڌ جي نه ميري ٿئي، ڪڏهن موڙ ان جا نه مرجهائجن.

ٻيو پار مَري ويندو
سهڻي ته بچي ويندي
ميهار مري ويندو

ڪالهه جڏهن طوفان لڳو هو
وِڄَ ڪري هُئي، ڏارَ ٽُٽا ها
آکيرن آڌارَ ٽُٽا ها

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

دل کي اِئن وڪوڙيو ٿِي
ڄڻ ته وَل چنبيليءَ جي
ڪيتري نه خوشبو آ
ڄڻ ته رات سانوڻ جي

مسافر سوين ڪاروانِ عدم جا
ڪٿي سڀ الائي ويا، ڪير سمجھي
حياتِ گريزان سرابِ مسلسل
ازل کان اڃائي ويا، ڪير سمجھي

ڪنھن جي لاءِ ڪُماچ،صديون رھيو سانت ۾،؟
سارو ڏيھ ڏياچ ، مڱڻو ڳوليو ماڻھوءَ.!

جنهن ۾ منهنجي ڏات ڏهاڳڻ
ڪوڪِي آهي ڪويَلين جئن
مڌوبن جي پن پن ۾ منهنجي
دهڪي آهي دانهن دِلين جئن

هاڻ ته هن ڌرتيءَ تي سڀ کان
خواب وڏا ڏوهاري آهن
آزاديءَ جا خواب، اُنهن تي
بَند اڳي کان ڀاري آهن

اهڙو ڪو انڌير، سرتيون، جهڙو سنڌ ۾
پِر نه پائي پيرُ، پَرڪيائين پنهنجو

سُپنن جي بازار لڳي آ
ميلو آ ويساکيءَ جو ڄَڻُ
موڙَ موڙَ تي سَوَ مَڌونتيون
من ماکارو ماکيءَ جو ڄَڻ

‏ٽڙي پوندا ٽارئين، جڏهن ڳاڙها گل، تڏهن ملنداسين
جڏهن ورنديون ڪونجڙيون هر هر ڪري هُل، تڏهن ملنداسين
وڇوڙي جا ڏينهرا ڀورائيءَ جي ڀُل، تڏهن ملنداسين
ڳلن ڳوڙها ٽمندا جڏهن موتين جا تُل، تڏهن ملنداسين.

ٿي ماڪ وسي ميخاني تي، ڪي رند ڪڙو کڙڪائين ٿا
ڪجھه ڳاٽ ڳھر کان ڇرڪن ٿا ۽ جام جھلي واجھائين ٿا

تو طرف ئي ٿو ڏسي باک جو سائو وَڻ ٽَڻُ!
ٿا ڪَڪَر ساٿُ ڏَيِن، جيئَن پَئي هَڪليِن ڌَڻ!

پيرَ ڪَڙين، ۾، چَنگُ چَپَن تي، مَڌ ُ ۾ آلو ويسُ،
چاھين ڇا ٿو، چارڻ،؟ توکي چَريو چوي ٿو ديسُ.

قدم قدم تي ھجومِ رندان، نظر نظر ۾ شراب خانا
ڪري ويو ڪير بارشِ مئہ، خمار آلود ٿيا زمانا

انهيءَ تي اسان جي خدائي کُٽي
نه فردوس بهتر، نه باغ عدن،
جڏهن ڪُن چيائون اسان کي ملي
اِهائي ته ڌرتي، اِهو ئي ته ڌن.

رات هئي چار پَهَر، رات ته گذري ويِئي
مون ٿڌو ساهه ڀَريو، توکي ميارون ڏيئي

ڪيڏي آ هُٻڪارَ هَوا ۾
توڙي سَو پَرمار هوا ۾
ڪويل ڪُوڪ ڪَٽاريءَ وانگر
اُڀرِي آ ٻيهار هوا ۾

وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي، ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

آڌيءَ رات اُداسُ،اُن تي آرتيون آڱريون،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ ماسُ،ڪوري آيو ڪِينَرو.

ڪاتيء هيٺيان ڪنڌ، پوء به نعرا نينهن جا،
سنڌڙيء جو سڳند، مرنداسين پر مرڪندي۔

جا سندس وارَ ڇُهي، هِيرَ ڇِني سگهندين تون؟
عشق کان عشق جي تقدير ڇِني سگهندين تون؟
چنڊ کان يار جي تصويرَ ڇني سگهندين تون؟
هُو مٿي سمنڊ منجهان وِيرَ، ڇني سگهندين تون؟

ٻيهارَ به ملنداسين
ڪنهن ڏُور ستاري تي
ٽيهارَ به ملنداسين

سينڌ سُرمي کانسوا سونهن نه وڻندي آ ڇا؟
سينڌ سُرمي کانسوا ڇو نه اچين ٿي مون ڏي

پيرَ ڪَڙين، ۾، چَنگُ چَپَن تي، مَڌ ُ ۾ آلو ويسُ،
چاھين ڇا ٿو، چارڻ،؟ توکي چَريو چوي ٿو ديسُ.

آءُ، ڀٽائيءَ آءُ،!تنھنجي کِھَ منھنجيون اکيون،
ڏِس،!مون تنھنجو ڪينرو،ڀوريو ناھي ڀاءُ،!
ساڳيو جوڳَ جڙاءُ ، ساڳيا سڏڙا ساز جا.

ڏاڍو ڏور لڳي ٿي منزل
ڪيڏو پنڌ اڻانگو آهي!
سِرُ اهڙو به اجايو ناهي
توڙي سِرَ جو سانگو ناهي!

چائنٺ چائنٺ چَنگ ُ، چوريم چوڏھينءَ رات جو،
لوٺيون ڪيئي لوڪَ جون،نڪتيون اوڙھي ننگُ،
چي : '' ھي ٿيندو ڪير آھ،اَڻ ڪوٺيو اَڙٻنگُ،
ڏاھَپَ ڏاھَپَ ڏنگ ُ، پھتو جنھن جي ڏات مان.!“

گهڙيال وڳو، يا وقت ڀڳو
روپوش ڏوهاريءَ وانگر