مُحبت جون چٺيون ٻَڌي
ڪبوتر اڏايون پيا
ڪٿي هُو، اسان ڪِٿ ’وفا‘!
مِڙئي ڌوڙ پايون پيا

سندس وعده خلافي تي، سندس ايڏي تغافل تي
مون کي افسوس آ پيارا! مون کي ارمان آ پيارا
جو جنت مان ڀڄي آيو، اهو دوزخ ۾ ڪيئن رهندو
’وفا‘! آدم اِنهي حيرت ۾ خود حيران آ پيارا

نرُ هوءِ کڻي مادي
انسان ته آزادي

تون سھڻي ٿي ترڻ چاھين ٿين
مان نٿو ڄاڻان ٻڌڻ ميھار جان

تنهن ڪري هٿيار اُڇلي ٿو ڇڏيان
جيت منهنجي آهه منهنجيءَ هار ۾

تنهنجي نفرت ساڻ محبت ڪريون.
ايڏو گهٽِ معيار نه آهي پنهنجو.

شيخ صاحب جي ڪارِ ۽ بنگلو
من – گهڙت مسجدن جو چندو آ

مون اڄ ڏينهن تائين ڪانه پڙهي آ
’دنيا‘ جي موچاري معنيٰ
روزي جي معنيٰ جي فاقو
سحري ۽ افطاري معنيٰ!؟

ڪهڙو ناهي پيار جو قائل!؟
سنڌڙي! ’ڪارو ڪاري‘ معنيٰ؟
هر عورت جي فطرت ساڳي
پو هي ڀوري، ڪاري معنيٰ؟

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

تنهنجي اک ۾ سُرمي وانگر آهيون،
توتي ايڏو بار نه آهي پنهنجو.

صرف ڪم ناهي هٿوڙين جو صراف
فن به گهرجي زيورن جي گهاڙ ۾

دوڏا نه ڦاڙ غاصب،
حق آ، سوال ڪونهي!

ائين ڪڍي محفل منجھان اڇلي ڇڏيئہ
ڄڻ ھيس مان ڪو مکڻ ۾ وار جان

زمينن، آسمانن ۾، ڏٺم سڀني جهانن ۾
خدا ڌرتيءَ کي ويجهو آ، نه ڳوليو آسمانن ۾

ڏسي انقلابن کي سوريءَ تي ٽنگيل
نه ٿو ڪوئي اڳتي وڌي انقلابي

ڪنھن جي نفرت جان
نہ ڪنھن جي پيار جان
زندگي آھي حرامي ٻار جان

پيار پڌرو ڪري سگهيو نه ’وفا‘
ڪير سيد هو، ڪير ٻالو هو

موت جي بستر تي ھر آشنا ستل
زندگي گذري ٿي ھڪ بيمار جان

ڪنهن جو خيال ڪونهي،
دنيا جو حال ڪونهي.
سٽَ ڪُٽ نه آ حياتي،
ماڻهو پلال ڪونهي.

قهر جو ماڻهو هيو
شهر جو ماڻهو هيو
جو مليو سالن کان پوءِ
پهر جو ماڻهو هيو

صليبون سجايون پيا
اکرَ آزمايون پيا
بغاوت جا نعرا هڻي
ڪسڻ کان ڪَنايون پيا