ٻيهارَ به ملنداسين
ڪنهن ڏُور ستاري تي
ٽيهارَ به ملنداسين

اهڙو ڪو انڌير، سرتيون، جهڙو سنڌ ۾
پِر نه پائي پيرُ، پَرڪيائين پنهنجو

تنهن ڪري هٿيار اُڇلي ٿو ڇڏيان
جيت منهنجي آهه منهنجيءَ هار ۾

پيغمبري جو ختم زمانو ٿيو آهي،
نه ته مون مٿي نازل ٿيو فرقان سخن جو.

اڳيان ھن سيف ابرو جي، لکين ڌڙ سر جدا ٿي ويا
حواس و ھوش پسپا ڪئين، ھنر حيلا خطا ٿي ويا

نَڪي اوڏو اک کي، نڪي نَظران ڏُور،
وَڃان اِئين وَهلور، جئن ڏِٺوئي اَڻَ ڏيٺ ۾.

مون اکين جي صحيفي تي آندو ايمان
مان نه قائل ٻئي ڪنهن به دستور جو

قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
۽ ثقافت ويس هڪڙو سوچجي،
تيلو تيلو ٿي وڃون نه ايئن عزيز –
جوڙجي ڪو بيس هڪڙو سوچجي.

ڪجھ اکين ۽ ڪجھ چپن ۾ هو عيان
جام هڪڙو ٻن حصن ۾ ٿو رهي
سڏ ڪري مون کي پتنگن هي چيو
عشق هيڏي ڏس مچن ۾ ٿو رهي

تون وري زھر کي ماکيءَ سان ملائي ويٺو،
تو وري حق جو آواز دٻائين ويٺو،
تون وري قيد جي ديوار اڏائين ويٺو،
تون وري سچ کي گوليءَ سان اڏائين ويٺو.

دل مُسافر خاڪ ڏي هَلجي کڻي،
هَل، وڃايل ڪاڪ ڏي هَلجي کڻي.

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان