تون وري زھر کي ماکيءَ سان ملائي ويٺو،
تو وري حق جو آواز دٻائين ويٺو،
تون وري قيد جي ديوار اڏائين ويٺو،
تون وري سچ کي گوليءَ سان اڏائين ويٺو.

مرد تنھنجون مجلسون، ناھن وسارڻ وس
جيئن ڪو ابر اڃين تي، وسي ڪري وس
راحت ھر ڪنھن روح لئه، تو رھاڻيون رس
اھڙا ماڻھو مس، صدين آھن سرجندا

تون تاج محل جي آھين طوطي
ڀل چُونڊ چُڳڻ لئه تون موتي
تون تارا ڪڍي ڀل کاءُ اکين جا
مون لئه ڪافي آ تنھنجي جوتي

مُلون ويري مذھب جو، مڙني کان مٿي
خيرات ۽ زڪوات کي، ڪِٿان ٿو ڪَٿي
پورھيت اونو پيٽ جو، پيو پورن ۾ پچي
ھن مال ملي مفت ۾، اُڀرئي يا لٿي

مڌ اکين مان، چپن مان ڪوثر ڏي
هن دفعي هر دفعي کان بھتر ڏي
برف جي ڏيھ جو مان ماڻهو هان
باھ جھڙو گرم ڪو ڀاڪر ڏي

الائــي تـه ڇـا ڇــا وڃــائي وڃــائي،
ســڄـي زنـدگي ئـي وڃــائي ڇڏيسين،
طـبـيعت رتــوڇــاڻ مَـــچَ ۾ نـچـائـي،
چــون ٿــا مــحبت مــچـائي ڇڏيسين،

صرف ڪم ناهي هٿوڙين جو صراف
فن به گهرجي زيورن جي گهاڙ ۾

ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.

ويڄ! ٻُڪي م ڏي، الا چڱي م ٿيان
سڄڻ مانَ اچي، ڪرلاھو ٿي ڪڏھين

پاڻ ۾ مھڪيون ڳليون، پاڻ ۾ مرڪيو وطن
پاڻ لاءِ ميھڙ اندر، ڏار مينديءَ جيئن وطن

مون چيو مينديءَ کيت کي، اُٿي ڦُٽي پئو
مون کي گُهرجن سئو، ميندي رتا هٿڙا

اڄ وري تخليق کي شاعر مليو،
اڄ وري دنيا کي پيغمبر مليو!