پيار نه پهتو ڪنهن به ٺڪاڻي،
جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي،
رڃ جي راهه ۾ ٿڪاسين ڇاڻي،
جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي.

خواب اسان جا جنگي قيدي
جن تي فاتح ٿوڪارِن ٿا
پنهنجن پيرن ۾ ڪيرائي
تلوارن سان للڪارِن ٿا

مـڃـيم، سـچ جـو سـج ۽ ٻــج آهين،
بـکئي لـئـه ڳـڀـو نـاهـين، او شــاعـري!
وڏي ڏات ٿــي ڏيهه کي زور ڏين پر،
نـنگي لـئـه لـٽو نـاهـين، او شــاعـري!

اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾،
سدائين نشان تي سدا امتحان ۾.
ڪڏهن آنڌي الڙي، ڪڏهن ڪڙڪي بجلي.
ڪٿي ڪک رهيو آ منهنجي آشيان ۾.

ماري آيا مڇ کي، مورڙي جا مٽ
چائٺ مٿان چٽ - رهجي ويا رت - ڇاڻ جا

هي جي جاڙا وڻ، بيٺا ان ڀڙي مٿان،
ويا واريءَ تڻ، پوکڻ وارا هٿرا.

ناھي پنڌ پري، اڄ پير ڀري، ھي اکڙيون ويٺيون آس ڪري
ھيڪر ته حياتيءَ منجھه ملون، پوءِ ڪير جيئي ۽ ڪير مري

اڳيان ھن سيف ابرو جي، لکين ڌڙ سر جدا ٿي ويا
حواس و ھوش پسپا ڪئين، ھنر حيلا خطا ٿي ويا

‏ٽڙي پوندا ٽارئين، جڏهن ڳاڙها گل، تڏهن ملنداسين
جڏهن ورنديون ڪونجڙيون هر هر ڪري هُل، تڏهن ملنداسين
وڇوڙي جا ڏينهرا ڀورائيءَ جي ڀُل، تڏهن ملنداسين
ڳلن ڳوڙها ٽمندا جڏهن موتين جا تُل، تڏهن ملنداسين.

نٿو جو سنڌ لئه لڙي، نٿو جو سنڌ لئه ڪڙھي
سو سنڌ مان لڏي وڃي، سو سنڌ کي ڇڏي وڃي

ھي موکي جو ماڳ، پر نہ موکي ماڳ ۾
ڏنو ڪنھن ڏھاڪ، ڏکريي کي ڏيھہ ۾

نئون هي جو دستور لکجي پيو ٿو
اسان لئه نئون سور لکجي پيو ٿو
قلم آ جلادن جي هٿ ۾ اچي ويو
غلامي جو منشور لکجي پيو ٿو