جا جاڳائي جيل، جوت منھنجي جيءَ جي
وانگين ويل سويل سائي رھندي سوجھرو

مون جي گھاريا جيل ۾، ڏکن ڀريا ڏينھن
تن ئي منھنجو نينھن، نکاري نئون ڪيو

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

تون ته بيدرد، بيقدر آھين!
جيءَ ۾ پوءِ به جلوه گر آھين.
پڇين ٿو حال! ”ڪيئن پئي گذري؟“
ڪيڏو سادو ۽ بي خبر آھين.

پيئي مون پرک، جيل جاٽيندي جيڏڙا
زندانن ضمير کي، لوڏيو ڀيرا لک
اُڏريا ڪانا ۽ ڪک، جبل پنھنجي جاءِ تي

صليبون سجايون پيا
اکرَ آزمايون پيا
بغاوت جا نعرا هڻي
ڪسڻ کان ڪَنايون پيا

کڻي ھٿ حاڪمن لئہ ٿو، ھو داعي دين جو جيڪو
فقيرن لئہ گهري ڀي ڪئن، دعا ڏاڍي مھانگي آ
اميرن جي وڏين ماڙين، آ منھنجي واءُ کي روڪيو
پُڄي جھوپن تي آخر ڪئن، ھوا ڏاڍي مھانگي آ

پنھنجا ڦٽ پراڻا ھئا
يا ھي ويڄ اياڻا ھئا

جڳ جڳ وڇڙيو سڀڪو، جنمين وڇڙيا جوڳي،
وڇوڙي ولهه رات ۾، سمهي پيا سوڳي،
هو راول، روڳي، رت روئي لڪ چڙهيا.

مفلسي ۽ بُک بيماري ته ڏس
سنڌ جي ماڻهن جي لاچاري ته ڏس
هي، ڦُرون، اغوا، قتل غارتگري
رئيس ۽ ڌاڙيل جي ياري ته ڏس

مون وڍيل ھٿ، وڍيل پير ڏٺا
مون لٽيل عصمتون، وڍيل ضميرن جا ڍير ڏٺا

”اڃـا رات آهـي“ نـنڊاکـن جـو گـفتـو،
”اٿو ڏيـنهن ٿـي ويـو“ سجاڳـن جـو گـفتـو،
”ملي ئي نٿو ڪجهه“ ڪراڙن جو گفتـو،
”وٺي رهبـو سڀڪجهه“ جـوانـن جو گفتـو،