رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
اهي مقتل اهي مارا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا.

بي خوف ڪھاڙي جو سڏ آ
محبوب! پڇاڙي جو سڏ آ
سڀ ھلنداسين ڪنھن مقتل ڏي
تاريخ اگهاڙيءَ جو سڏ آ

هي مقتلن ڏي سفر شعوري
ڪيو اٿم اي تماش بينو۔
متان ڪو سمجهي ته ناگھاني
ڪو واقعو هان ڪو حادثو هان۔

چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي،
هزار منظر حساب ڪونهي،
نهار ٿورو بهارِ مقتل،
رڳو ئي ڳاڙهو گلاب ڪونهي.

اٿ سانباهو ڪر مقتل ڏي
ٿو ساري رت شهيدن جو
هو ڪارونجھر جي ڪور مٿان
آ اڀريو سج اميدن جو

مئخاني ۾ جيڪي به ھئا گڏ تو سان سي مدھوش ھئا.
مئخاني کان ڪجھ اڳيان ئي مقتل ۾ مون سرفروش ڏٺا.