رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
اهي مقتل اهي مارا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا.

بي خوف ڪھاڙي جو سڏ آ
محبوب! پڇاڙي جو سڏ آ
سڀ ھلنداسين ڪنھن مقتل ڏي
تاريخ اگهاڙيءَ جو سڏ آ

اٿ سانباهو ڪر مقتل ڏي
ٿو ساري رت شهيدن جو
هو ڪارونجھر جي ڪور مٿان
آ اڀريو سج اميدن جو

چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي،
هزار منظر حساب ڪونهي،
نهار ٿورو بهارِ مقتل،
رڳو ئي ڳاڙهو گلاب ڪونهي.

هي مقتلن ڏي سفر شعوري
ڪيو اٿم اي تماش بينو۔
متان ڪو سمجهي ته ناگھاني
ڪو واقعو هان ڪو حادثو هان۔

مئخاني ۾ جيڪي به ھئا گڏ تو سان سي مدھوش ھئا.
مئخاني کان ڪجھ اڳيان ئي مقتل ۾ مون سرفروش ڏٺا.