ساڏا شان تي ايمان علي اي
جنھن تي راضي رب رحمان، علي اي
ڪو مني نا مني او ٻگهيا ”سرور“
رب رسول ٻاجھون، شارحِ قرآن علي اي

اُميدون انبار، مارو کڻي من ۾
ٻُڌندڙ کي ٻڌائيون ٿي، سورن سماءَ چار
ماندو سدا مدد لئه، پنھنجي پھچ اَھار
بانڪي کنيا بار، سانگين سوراتن جا

مڌ ڪٽوريون تنھنجون مُرڪون، چپ به تنھنجا چاش،
آخر ڪا ئي ڳالھه ته ھئي! جو پاڳل ٿيو آڪاش.

چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي،
هزار منظر حساب ڪونهي،
نهار ٿورو بهارِ مقتل،
رڳو ئي ڳاڙهو گلاب ڪونهي.

وري چنڊ - پوپٽ ڇهن عا گلن کي،
گلابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.
هي جسمن جي گرمي ۽ ٿوري ڇهڻ سان،
حجابن ۾ آواز ڀڻڪي رهيا هن.

ميدانن مان وئين هليو، کائي ڀاڙ ڀَڄي؟
جي تو غداري نه ڪئي ڇو ٿيئي اک لَڄي؟
سچي ڳالھ سَڄي، سُڻائي مون ساٿ کي.

اٿُـيو هـاڻ گهوٻـو ۽ پـانـو اٿي پيـو،
ٻـنيءَ ساڻ گڏ ڪـارخـانـو اٿي پـيو،
ڏنــي اوڀ لـولي، جهَلي ڀونءِ جهولي،
مگـر چـيـلهه مـوڙي زمــانـو اٿُـي پـيو،

مڙس ٿي منصور چئو، نہ تہ ڪيم چئو منصور ھان
احوال سڀ اسرار جو، عشق کي آھي آيان
منصور جي منزل اتي، ڏاڍا تماچا تھمتان
سگھہ نہ جي ساري سگهين، منھن رکين تنھن تي متان

سڪرات ۾ ڪو ڪجهه ٿو گهري، آهي ڪو؟
انصـاف جـو بـوتـو ٿـو ڀُـري، آهـي ڪو؟
هـن هـيڏي جهـان، ٽـن اربـن ماڻـهن ۾ -
انـسان کي انـسان ٿـو ڦري، آهي ڪو؟

تون ئي سمجهي ڪين سگھين ٿو اي مورک،
خاموشيءَ ۾ ڪيڏا نعرا جاڳن ٿا.

امي ھو آيو؟
نہ ھي پردو ڌيئڙي
ھوا لوڏايو

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!
پرواهه بنا پَرَ ڪئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!