عجب ٿي ملڪ جي آزادي ۽ عجيب نظام
بشر بشر جي اڳيان ٿو ڪري قيود و قيام
اهو جي حال ٿيو آزاد ملڪ جو همدم
ته سوچ ڪهڙي مصيبت ۾ هوندا ملڪ غلام

قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
۽ ثقافت ويس هڪڙو سوچجي،
تيلو تيلو ٿي وڃون نه ايئن عزيز –
جوڙجي ڪو بيس هڪڙو سوچجي.

مئڪشي خيال هو، ڪمال هو!
مڌُ ھو، ڪلال هو، ڪمال هو!

مـــري غالـــب نٿو مان ڇــو مــران،
فــراز ۽ فيـض وانـگر پـيو جـيــان،
ڀــٽـائيءَ کــي چيـم؛ بـابـا ٻُــــڌو –
بــــــچي ”سنڌي“ ته مان به ٿو بــــچان،

ڪرايون ڳچيءَ ۾ وجهي ڪانڌَ کي
ڏسي وڄ وينگس ڏري ٿي پئي
سکيءَ کي ڏجي ساهه گهوري اياز
مگر ڇا ڪجي جو پري ٿي پئي

منھنجو توڏي اچڻ، بي سبب نہ آ
ياد جي تند، تو ڇڪي ھوندي ضرور

پرين پيار تنھنجي ۾ ٿياسين مسافر
وتيسين، سکن کي ڇڏي واٽ وندر
نہ سونھون آ رستو، نہ ساٿي نہ سنگتي
ھلون پيا سھاري، ڀٽائي، قلندر

انا اچي ٿي ڪٿي اسان کي
اسين تہ آھيون مٽيءَ جا ماڻھو
مٽيءَ سان کيڏون، مٽي سان سرچون
مٽي ٿا پايون، مٽي جا ماڻھو

هي بَدن مھڪِي پَيو آوارگيءَ ۾،
چاهَتُن جو هي قِصو ڪو عام ناهي.

وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي، ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

ڪوئل جهڙو منهنجو من
جيون مليو بس پل کن
چنگ وڄڻ تي چانڊوڪيءَ ۾
چنڊ تہ لاٿو پنهنجو تن

مئخاني ۾ جيڪي به ھئا گڏ تو سان سي مدھوش ھئا.
مئخاني کان ڪجھ اڳيان ئي مقتل ۾ مون سرفروش ڏٺا.