ياد اُداسي تنهائي
زندگي مسلسل ڄڻ ته
ڪنهن وئشيا جي رُسوائي

کنوڻ هو ٻانهُن جو گهيرو وِڄُ نيڻن جي نهار،
ساوڻيءَ جون بارشُون هو پيار پنهنجو بيقرار،
رُوح ۾ اوتيون رنگينيون تو ملي ٿي روز روز_
تون نه آهين اڄ به تنهنجو انڊلٺي آ انتظار.

عشق الاھيءَ ڪيو احسان
ڪونه پڙھيوسين ڪلمو قرآن
ساقيءَ سارو سُرُ سمجھايو
سجدو صورت سِر سبحان

عشق اسان وٽ لعل قلندر
جھولي جھومي تن من اندر

ڪارندا قبر لئه، ڪانوُ ويا ڪڇي
ڪاري ڪنھن اڇي، موٽايو نه موت کي

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان

سفيدن جيءَ ڇانوَ ۾، سورج لٿو پئي،
دلڙي ايئن چئي، ڄامشورو ڪيئن ڇڏيون.

ترسي ٺھي جڙي ۽ وڏي احتمام سان
مڌ واپرائي ھوندي اوھان جي ئي نام سان

جاڳ جي ٻيڙي ته پرزا ٿي چُڪي،
شاھ بندر ڇو ڀلا سمھين نٿو؟

گل فروش ھن سارا، باغبان ڪو ناھي
ھن اُجاڙ نگريءَ تي مھربان ڪو ناھي
رت آ لڳل ڀت تي ۽ وڍيل ڪي عضوا ھِن
پر پڄائيُ قاتل تي، سو نشان ڪو ناھي

لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
تون نه آئينءَ دفن ٿيڻ کانپوءِ،
جي اچين ها ڪيان آجيان ها عزيز-
زندگيءِ جي مان سج لهڻ کانپوءِ.

روز مونکي جي نفرتون ڏيندين،
موٽ ۾ توکي مان محبتون ڏيندس،
تون ڪَلِيُن ۾ عزيز ڀل ڪَلُوڙا وجهه-
مان ته توکي پيو امرتون ڏيندس.