قهر جو ماڻهو هيو
شهر جو ماڻهو هيو
جو مليو سالن کان پوءِ
پهر جو ماڻهو هيو

راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا، مون ڄاڻ
توريءَ وانگين ويڙھ ۾، وِلھا ٿيا وٿاڻ
ٽوڙيندي ٽُٽي وئين، منجھان ڏوٿين ڏاڻ
اڳيان جابر آڻ ، ڪُونڌر مڃيئي ڪانه ڪا

هي لڙڪن جو سيلاب ڇا ساٿ ڏيندو،
چون ٿا سياري جي شب ڀي ڊگهي آ.

مڃيم! منھن ۾ ڌڪڙا،
تون سيڪيندي سونھين!
پر تن کي ڪندين ڪيئن؟
جي پنھنجي ھنيا پٺ ۾؟

مِهنگي شَرابَ جهڙي هُئي دوستي اسان جي،
جيڪا تمام ٿوري ناڻي ۾ هُئي وڪاڻي.

جيڪڏھن خيال ڪو مجروح ٿئي
رديف ته ڇا، ڪافيا به ڀڃي سگھجن ٿا

نه جنت جون خواهشون دل ۾،
نه جهنم جون دهشتون دل ۾،
لمحي لمحي سٿيل رهيون سچ پچ،
بس امڙ جون ئي محبتون دل ۾.

خـام آ، جنـهن جو به آهي هِـي خيال،
سـنڌ ٿيندي خـتم اڳ چالـيهه سال،
سـنڌ رهندي، سنڌي رهـندا شـاد بـاد،
بـند ڪـر افــواهه، ڌاريــــن جـا دلال،

سڀ ڇڏيائون سانگ، ڪندا ڪوھ نماز کي
جيڏانهن عالم آسرو، تيڏانهن ڪن نه تانگهه
نڪي ڀرين ڪلمو، نڪي ٻُڌن ٻانگ
لاهوتي بي لانگ، عدم کان اڳي ويا

محبت ڪونھي مُل، قيمت پُڇي ڇا ڪندين
سھڻي، ساھڙ وچ ۾، پيار آھي پُل
قيمت پُڇي ڇا ڪندين

هـنن جــون چـــماٽـون اڃــا يـاد آهـن،
اکــيون کـول او قــوم، اســتاد آهـن،
هنن جي حقن جـو حساب ئي نه آهي،
سـڄـي قـوم سَرهـي جي هي شـاد آهن،

عجب ٿي ملڪ جي آزادي ۽ عجيب نظام
بشر بشر جي اڳيان ٿو ڪري قيود و قيام
اهو جي حال ٿيو آزاد ملڪ جو همدم
ته سوچ ڪهڙي مصيبت ۾ هوندا ملڪ غلام