هر شيءِ تنهنجيءَ ڪُکّ مان نڪري
تنهنجيءَ ڪُکّ ۾ وڃڻي آهي،
مان ڀانيان ٿو هر ملحد کي
تنهنجي وحدت مڃڻي آهي؛

پرين پيار تنھنجي ۾ ٿياسين مسافر
وتيسين، سکن کي ڇڏي واٽ وندر
نہ سونھون آ رستو، نہ ساٿي نہ سنگتي
ھلون پيا سھاري، ڀٽائي، قلندر

موت سان فوت ڪين ٿيندس مان،
عشق جو ڪو شهيد آهيان مان.

جنگ جنگ جنگ آ، منھنجي توسان جنگ آ،
پليت پير ڪري پري ھي ڌرتي منھنجو ننگ آ

ٻليا تو ۾ ٻل ئي ڪھڙو! تو وٽ موت اجل جون ڳالھيون
تون آن ڦورو، ڌاڙا مارين! تو وٽ سون پتل جو ڳالھيون

تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!
پرواهه بنا پَرَ ڪئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!

اچو سنڌ اڏيون سمبارا جي ساڳي
جتي ناچڻيون ڪڏهن ڪاريون نه ٿيون

قاتل جي هٿ ۾ لرزش آ، خنجر به سنڀالي ڪير ڀلا،
هي منهنجي خون جو تقدس ٿيو، جلاد جي لئه مجبوري آ

تماچي جي تڪئي تڙ تي، حسن جي ھاڪ ھولي ھئي.
پساري پرت واري جي، اتي پلپل پرولي ھئي.
نگاھون نيڻ پرڪيفي، نظارا ناز آرايون
نرالي نينھن ناتي سان، نوري جي نور جھولي ھئي.

ھتي ڏوھي کي چھبڪ جا بہ پئسا پاڻ ڀرڻا آھن
اوھان جي شھر ۾ دادن، سزا ڏاڍي مھانگي آ

مسافر سوين ڪاروانِ عدم جا
ڪٿي سڀ الائي ويا، ڪير سمجھي
حياتِ گريزان سرابِ مسلسل
ازل کان اڃائي ويا، ڪير سمجھي