پيار ڪِوِلين سمان ماڻهن کي مليو
ڄڻ ته پٽ تي ڪريل مٺائي هئي

محبت ڪونھي مُل، قيمت پُڇي ڇا ڪندين
سھڻي، ساھڙ وچ ۾، پيار آھي پُل
قيمت پُڇي ڇا ڪندين

پرين پيار تنھنجي ۾ ٿياسين مسافر
وتيسين، سکن کي ڇڏي واٽ وندر
نہ سونھون آ رستو، نہ ساٿي نہ سنگتي
ھلون پيا سھاري، ڀٽائي، قلندر

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

پيار پکيءَ جئن ايندو آهي
آکيرو به اَڏيندو آهي
روهه مٿان روها کيءَ وانگر
پو به اُڏامي ويندو آهي

پيار به ڏيئي وانگر ڄرڪِي
نيٺ اُجهامي وڃڻو آهي
آکيرا اُن لاءِ اَجايا
ڇو ته اُڏامي وڃڻو آهي

هو مون ڀي هڪڙو پيار ڪيو، ۽ پيار به ڪو اهڙو تهڙو!
ها منهنجو ڀي ڪو يار هيو ۽ يار به ڪو اهڙو تهڙو!
ڇا رُوپ هُيس، ڇا رنگ هيس، ڇا واسُ هيس، ڇا انگ هُيس!
هُو شخص به ڪو گلزار هو ۽ گلزار به ڪو اهڙو تهڙو!

ڪو پيار دولابن جو ڏنگيل
ڪو غم گفائن ۾ گم ٿيل
ڪنهن دريا ۾ ٽپو ڏيندو آ
ايئن الائي ڇو ٿيندو آ

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.

ڳولي ڌرتيءَ چار طنابون، ڍونڍي روءِ زمين،
پئسي وارا پيار ڇا ڄاڻن؟ يار ڪبو مسڪين.

پيار پڌرو ڪري سگهيو نه ’وفا‘
ڪير سيد هو، ڪير ٻالو هو