پرين پيار تنھنجي ۾ ٿياسين مسافر
وتيسين، سکن کي ڇڏي واٽ وندر
نہ سونھون آ رستو، نہ ساٿي نہ سنگتي
ھلون پيا سھاري، ڀٽائي، قلندر

پيار پکيءَ جئن ايندو آهي
آکيرو به اَڏيندو آهي
روهه مٿان روها کيءَ وانگر
پو به اُڏامي ويندو آهي

پيار به ڏيئي وانگر ڄرڪِي
نيٺ اُجهامي وڃڻو آهي
آکيرا اُن لاءِ اَجايا
ڇو ته اُڏامي وڃڻو آهي

ڪو پيار دولابن جو ڏنگيل
ڪو غم گفائن ۾ گم ٿيل
ڪنهن دريا ۾ ٽپو ڏيندو آ
ايئن الائي ڇو ٿيندو آ

ڳولي ڌرتيءَ چار طنابون، ڍونڍي روءِ زمين،
پئسي وارا پيار ڇا ڄاڻن؟ يار ڪبو مسڪين.

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

هو مون ڀي هڪڙو پيار ڪيو، ۽ پيار به ڪو اهڙو تهڙو!
ها منهنجو ڀي ڪو يار هيو ۽ يار به ڪو اهڙو تهڙو!
ڇا رُوپ هُيس، ڇا رنگ هيس، ڇا واسُ هيس، ڇا انگ هُيس!
هُو شخص به ڪو گلزار هو ۽ گلزار به ڪو اهڙو تهڙو!

محبت ڪونھي مُل، قيمت پُڇي ڇا ڪندين
سھڻي، ساھڙ وچ ۾، پيار آھي پُل
قيمت پُڇي ڇا ڪندين

پيار ڪِوِلين سمان ماڻهن کي مليو
ڄڻ ته پٽ تي ڪريل مٺائي هئي

پيار پڌرو ڪري سگهيو نه ’وفا‘
ڪير سيد هو، ڪير ٻالو هو

ڪنهن جو پيار وساري ڇڏجي
تنهن کان پاڻ کي ماري ڇڏجي.