جھار ھڪلڻ جُرم ٿي سمجھيو اوھان،
بي مندا سڀ باغ پنھنجا ڀيل ٿيا.
يا ته پنھنجا لڙڪ باغي ڪين ھا،
يا ته پنھنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

،مَنَ ۾ ٿاڪَ، تنهنجي نيڻن جا
.چَپ هيراڪَ، تنهنجي نيڻن جا،
راز سرجيا نه سي به ڄاڻن ٿا،
ڇا نه ادراڪ تنهنجي نيڻن جا.

کنوڻ هو ٻانهُن جو گهيرو وِڄُ نيڻن جي نهار،
ساوڻيءَ جون بارشُون هو پيار پنهنجو بيقرار،
رُوح ۾ اوتيون رنگينيون تو ملي ٿي روز روز_
تون نه آهين اڄ به تنهنجو انڊلٺي آ انتظار.