تـقدير ڏيـڻ سـاٿ نه ٿـي پـئـي چـاهـي،
تـدبـير به ظـاهـر ته بـچي ئـي نـاهـي.
تـوڙي جـو اڳـيان بـاهه پـٺيان پـاڻـي آهه،
پـر، واهه جـو ”امـيد“ به ڪا شـيءَ آهي!

سنڌ ورسٽي مان جنهن جو گذر ٿيو وڃي
ڄامشوري جو سو ڄڻ پٿر ٿيو وڃي.
هن کي ڀيٽيون ته ڀيٽيون ڪنهن سان ڀلا ڀيٽيون
جي ٿا ڀيٽيون خدا سان ڪفر ٿيو وڃي

اي ڪراچي! مورڙي جي حوصلن جا داستان
اي ڪراچي! سـِـنڌ ۽ سنڌين جي عظمت جا نشان

سنڌوءَ سينڌ سنڌور راھو رات ڀري ويو
پل نه ھڪ پاسي ٿيو، ڪنا ڏوٿين ڏور
ماڻھن ۾ مذڪور، ته راھو رڃ ڪري ويو

هاڻ ڇڙواڳ ارادن کي حدن ۾ رکجي
نظم جي رسم، روايت ڪا چمن ۾ رکجي
ٻاري ٻاريءَ جو ڏسون ٿا ڦٽل نظام
دوست، جاکوڙ سان ترتيب صفن ۾ رکجي

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

ڪارندا قبر لئه، ڪانوُ ويا ڪڇي
ڪاري ڪنھن اڇي، موٽايو نه موت کي

هـي هيڏا وڏا ڪـوٽ، ڊهـي ئـي پـونـدا،
مـحلـن جا مٿيان چــوٽ، ڊهـي ئـي پـوندا،
ڪنهن وقت به ڌرتي جو ڪو ڌوڏو کاڌو،
گهورن تي چڙهيل گهوٽ، ڊهي ئـي پـونـدا،

مون جي ڏکيا ڏينھڙا، قيدن ۾ ڪاٽيا
لڱ ته لوساٽيا، پر آئي منزل اوڏڙي

عقابيل اکين ۾ توکي تکا تير
ساجن انھي سيگ سين ڦٽيئي گهڻا فقير
ٻيو م مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو

عقابيل اکين ۾ باري توکي بان
اڀو اڳرايون ڪرين، ماڳ ھڻيو مستان
جانب تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين

تون تاج محل جي آھين طوطي
ڀل چُونڊ چُڳڻ لئه تون موتي
تون تارا ڪڍي ڀل کاءُ اکين جا
مون لئه ڪافي آ تنھنجي جوتي