قهر جو ماڻهو هيو
شهر جو ماڻهو هيو
جو مليو سالن کان پوءِ
پهر جو ماڻهو هيو

زمينن، آسمانن ۾، ڏٺم سڀني جهانن ۾
خدا ڌرتيءَ کي ويجهو آ، نه ڳوليو آسمانن ۾

هي سنگھرن جي موسم، صدائن جي موسم،
هي تعزير جي رُت، وفائن جي موسم.
جا هلندي ئي بدلي، جا کِلندي ئي مٽجي،
سا تنهنجي اکين جي، ادائن جي موسم.

جڏھين وڏ ڦڙو ڪو ولھارن تي وسندو،
مٿان پارڪر جي پنوھارن تي وسندو،
نه رھندي ڪا مارئي، مارن لاءِ آتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

دنيا جي الزامن تي، دل مُرڪي پوندي آهي
محبوبن جا مهڻا ليڪن ماري وجهندا آهن
فون تي هن جا ٽهڪ ڪري ويا شهر سڄو اغوا
مُلڪ سڄي کي هن جا اُلڪا ماري وجهندا آهن

جي ويڙھه لاء اُپاءُ ٿيندو
ته پوء وطن جو دفاع ٿيندو
جي سيني سامھون جي گهاو ٿيندو
ته پوء وطن جو دفاع ٿيندو

روز مونکي جي نفرتون ڏيندين،
موٽ ۾ توکي مان محبتون ڏيندس،
تون ڪَلِيُن ۾ عزيز ڀل ڪَلُوڙا وجهه-
مان ته توکي پيو امرتون ڏيندس.

ڪوئي دل ۾ درد نه پوءِ به،
نيڻن مان نيسارا نڪتا،
پنھنجا ڀاڳ نيارا نڪتا.

پيئي مون پرک، جيل جاٽيندي جيڏڙا
زندانن ضمير کي، لوڏيو ڀيرا لک
اُڏريا ڪانا ۽ ڪک، جبل پنھنجي جاءِ تي

ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.

زندگي جي ذليل گھڙين ۾،
ضياءَ جي موت جي خبر آھين،
منھنجي ھوندي به تون منھنجو ناھين،
تون به ڄڻ سنڌ جو شھر آھين.

رومي ساري رات رنو، حافظ ٽھڪ ڏنو ڇا لاءِ
ايندو آ ھر رات اياز، ميخاني ۾ توبه لاءِ