ھڪ سپنو جنھنجي ساڀيان خاطر
پنھنجي نيڻن جي صليبن تي ٽنگيل
سوين سپنن کي گھُٽا ڏئي اسان ماريو آ
پاڻ تي ظلم ڪري پاڻ کي جيئاريو آ

جتي چنگ چارڻ وڄايو ھوندو
اتي سر ڏنو ڪنھن اڌارو نہ ھوندو

ڪائي گونگي گانءِ، هاڻي ناهي نينگري
ڀُوري گهٽ نه ڀانءِ، ڏونگر ڏاري ٿي سگهي

اڀرندي ئي سج پرين جي نہ پسنديون
سي ٻئي ڪڍي ڏج، اکڙيون ڪانگن کي

هن صديءَ جو ڀوڳ هي سڀئي ٻڌو
باغي آهي پر گهرن ۾ ٿو رهي

مِهنگي شَرابَ جهڙي هُئي دوستي اسان جي،
جيڪا تمام ٿوري ناڻي ۾ هُئي وڪاڻي.

گل فروش ھن سارا، باغبان ڪو ناھي
ھن اُجاڙ نگريءَ تي مھربان ڪو ناھي
رت آ لڳل ڀت تي ۽ وڍيل ڪي عضوا ھِن
پر پڄائيُ قاتل تي، سو نشان ڪو ناھي

صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾
ھڪ لاوارث لاش ترندو آيو
ان رات ڪنھن مجبور عورت کي
جڏھن ڪنھن عياش ھو کڻايو

تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند،
هن اڻ هوند ۾ ڀي آڇينديون، اکڙيون ڳوڙهن بوند.

مون اکين جي صحيفي تي آندو ايمان
مان نه قائل ٻئي ڪنهن به دستور جو

گُل گُلابي ٽوڙي ڪوئي
مون کي اِئن آڇيندو آهي،
پنهنجا چَپّ چُميءَ ۾ ويڙهي
ڄڻ هو مون کي ڏيندو آهي.

حُسين ابن عليءَ کي شھيد ٿيڻو پيو،
خدا جي راھ ۾ انصاف کي به مرڻو پيو:
فلڪ کي ظلم جو ھي اھتمام ڪرڻو پيو،
قضا کي دين جي خاطر يزيد ٿيڻو پيو.