پڇيو حيران ٿي مون ھاريءَ کان،
ڪنھن ته آرڻ ھي اجاڙيا آھن؟
چيائين ڏوھ ناھي گدڙن جو،
پنھنجي گھر جا ڪُتا ڀاڙيا آھن.

ڳلي جا طوق بدلجن پيا سدا، ھر سُو،
ڏکي نه آھي صدين جي حساب جي صورت:
صليب مان ٿي اچي اڄ بھار جي خوشبو،
عجيب آھي اھا انقلاب جي صورت.

چئہ تون مون کان پوءِ،ڪنھن جو ٿيندين ڪينرا،؟
واڪا ڪندي ووء ِ، صديون تو لئہ سنڌڙي.!

منھنجو توڏي اچڻ، بي سبب نہ آ
ياد جي تند، تو ڇڪي ھوندي ضرور

وقت! تنھنجو ھي ورتاءُ، واجب نه ھو،
گھايلن تي نئون گھاءُ، واجب نه ھو،

ساڳي چارڻ جي چکيا
ساڳيو شاعر جو شمشان
اڄ ڀي ڏات مصور جي
رت ۾ ٻوڙي کائي نان

هر شيءِ تنهنجيءَ ڪُکّ مان نڪري
تنهنجيءَ ڪُکّ ۾ وڃڻي آهي،
مان ڀانيان ٿو هر ملحد کي
تنهنجي وحدت مڃڻي آهي؛

لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
تون نه آئينءَ دفن ٿيڻ کانپوءِ،
جي اچين ها ڪيان آجيان ها عزيز-
زندگيءِ جي مان سج لهڻ کانپوءِ.

‏ٿو ڪري راڪاس راڙا پر اياز
هيل تنهنجي سنڌ گهٻرائي نٿي

”اڃـا رات آهـي“ نـنڊاکـن جـو گـفتـو،
”اٿو ڏيـنهن ٿـي ويـو“ سجاڳـن جـو گـفتـو،
”ملي ئي نٿو ڪجهه“ ڪراڙن جو گفتـو،
”وٺي رهبـو سڀڪجهه“ جـوانـن جو گفتـو،

ڏسي دلبر منھنجي ديوان کي، گلشن ۾ چيو
بس رڳي ھيءَ رھي، بلبل جي نشاني افسوس

لڳين ٿو پيار جي قابل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
موھي آ تو ڪيو مائل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
لڳائي جان جي بازي، سھائي سر بہ اي سھڻا
ھميشہ لاءِ ڪبي حاصل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر