چاھيان ٿو ڪا رڙ لکان مان
نفرت جي اوگهڙ لکان مان

ڀونڊو آھي منھن مٿان
باندي آھيون صدين کان

مفلسي ۽ بُک بيماري ته ڏس
سنڌ جي ماڻهن جي لاچاري ته ڏس
هي، ڦُرون، اغوا، قتل غارتگري
رئيس ۽ ڌاڙيل جي ياري ته ڏس

اخـبـارن ۾ جــو تـون روز نـبيـرين ٿـو،
سَنَـڌو ڌرتـي آڌيـري ڪـا ٻـڪري ناهـي،
ڌڙ آڌ ٿـيندا، ڀـيٽو، ديـس نه آڌ ٿـيندو!
ديس ونڊايون، هي ڪا هٽ جي وکري ناهي،

هِتان جو شامل هُنن صفن ۾
وطن کان غافل هُنن صفن ۾
هي وقت پيرو کڻي ٻڌايو
اوهان جو قاتل هُنن صفن ۾

ڳلي جا طوق بدلجن پيا سدا، ھر سُو،
ڏکي نه آھي صدين جي حساب جي صورت:
صليب مان ٿي اچي اڄ بھار جي خوشبو،
عجيب آھي اھا انقلاب جي صورت.

هيءَ ڪراچي ڪنهنجي ناهي آهه ڪلاچي سنڌ
آهه اسان جو پنهنجو عُضوو آهه اسانجي جند

‏ٽڙي پوندا ٽارئين، جڏهن ڳاڙها گل، تڏهن ملنداسين
جڏهن ورنديون ڪونجڙيون هر هر ڪري هُل، تڏهن ملنداسين
وڇوڙي جا ڏينهرا ڀورائيءَ جي ڀُل، تڏهن ملنداسين
ڳلن ڳوڙها ٽمندا جڏهن موتين جا تُل، تڏهن ملنداسين.

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

ڪائي گونگي گانءِ، هاڻي ناهي نينگري
ڀُوري گهٽ نه ڀانءِ، ڏونگر ڏاري ٿي سگهي

ڪا منزل ڏيکاري ڏي ٿي
ڪو ڏورانهون ڏسُّ مليو آ
وارِي ڄڻ دلداري ڏي ٿي
گوندر کي ڪو گسُّ مليو آ

جڏھين تو سان نيڻن جو ناتو ڇِنو ھو،
تڏھين دور آڪاش ڪيڏو رُنو ھو،
جڏھين جيءُ جھورڻ ھي آيون جدايون،
الئه ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون.