ھر ڪا چوٽ لڳڻ کان پوءِ مون ھر ڀيري پڇتايو آھي
پوءِ بہ سونھن سزا ڀوڳڻ لئہ، مون کي پئي ھرکايو آھي

راشد مورائي

تون جو منهنجي ناگريءَ، هلي آئيو آن،
ڀلي آيو آن، جوڳي توکي جيءَ چوان.

حليم باغي

عقابيل اکين سين، تير چلايو تو
ٻيو مر ماري سو، جنھن جو پھريون پورو نہ ٿئي

لطيف

تون سھڻي ٿي ترڻ چاھين ٿين
مان نٿو ڄاڻان ٻڌڻ ميھار جان

وفا ناٿن شاھي

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

وفا ناٿن شاھي

هي ڪنهن جي سرگوشي آهي
”مؤنن ڀر تون ڪيسين رڙهندين؟
”تو وَٽ ڪو هٿيار نه آهي
”پو به وڙهين ٿو! ڪيسين وڙهندين؟“

شيخ اياز

امـيـد جـي شـمعـن کـي جـلايون ويـٺا،
پـروانا خـيـالن جـا پچـايــون ويــٺا.
تـوڙي جو ڪـري تـيل ڏيـون ٿا رت کي،
مـحفل ته بـهر حال مـچـايـون ويـٺا،

استاد بخاري

موکي جي مجاز جا، ھنڌين ماڳين ھُل
جوت ڀريائين جوھري، اکين ۾ امھل
ڪري جي ڪھل، پرڀاتي پُر ڪري

تاجل بيوس

مسافر سوين ڪاروانِ عدم جا
ڪٿي سڀ الائي ويا، ڪير سمجھي
حياتِ گريزان سرابِ مسلسل
ازل کان اڃائي ويا، ڪير سمجھي

شيخ اياز

ماري آيا مڇ کي، مورڙي جا مٽ
چائٺ مٿان چٽ - رهجي ويا رت - ڇاڻ جا

سچل

تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،

استاد بخاري

آءُ درازا ھل
تنھنجا سارا مولوي
منھنجو ھڪ سچل

شيخ اياز