ڪاڻ ڪنين جي ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون
نه ته ڪير ڪاڻ ڪير اسين ڪير ڪڍي هوند ڪاڻ
اسين پاڻ اُتامرا ڪڍون نه ڪنهن جي ڪاڻ
پر حمل سرهي ساجن ڪاڻ ٿا ڪاڻون ڪڍون ڪن جون

پاڇي وانگر پويان منھنجي، موت بہ مون سان آھي ساڻ
پوءِ بہ ان جي لاءِ جيان پيو، جنھن جي مونکي ناھي ڄاڻ

پاڪائي جو نمونو، راتيون عبادتن ۾
ذڪرِ خداونديءَ جو، قائل علي ولي آ

رت تَنهنجي ۾ سندس رتّ رِلي ٿي پيئي
ٻار کي هَنجِ کڻي، ماءُ کِلي ٿي پيئي

ناھي پنڌ پري، اڄ پير ڀري، ھي اکڙيون ويٺيون آس ڪري
ھيڪر ته حياتيءَ منجھه ملون، پوءِ ڪير جيئي ۽ ڪير مري

تو جا سمجھي سِٽَ،سا آھي ڪاتيءَ ڪوٺَ،
ڳائي ڳائي ڳوٺ َ، ڪُھندو ويو ڪِينرو.

تنهن ڪري هٿيار اُڇلي ٿو ڇڏيان
جيت منهنجي آهه منهنجيءَ هار ۾

توکان ٿيندي ڌار، کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري
توکان پوء ڪير اسان جي، سپرين لھندو سار
لڙڪ لڙي پيا لاڙ ڪري

ڪڙو چوان ڪيئن، موکي ھٿان جو مليو
ويھ ويترو تيئن، جيئن جيئن ترو ويجھڙو

اچڻ منھنجو وڃڻ تنھنجو، مرڻ منھنجو ، وڃڻ تنھنجو
ستمگر ٿي ستم ڪر تون، پيو سھندس سڄڻ تنھنجو

متاري جي ماءُ، ڪنھن متارا ماريا
اڃان جن جو گهاءُ، چڪي پيو چت ۾

تون ته بيدرد، بيقدر آھين!
جيءَ ۾ پوءِ به جلوه گر آھين.
پڇين ٿو حال! ”ڪيئن پئي گذري؟“
ڪيڏو سادو ۽ بي خبر آھين.