وقت! تنھنجو ھي ورتاءُ، واجب نه ھو،
گھايلن تي نئون گھاءُ، واجب نه ھو،

خيالن جي ڌرتيءَ ۾ کارو سھي، ڪو ته کوھر ڦُٽي
ذھن جي ھي زمين ڀل نه زرخيز ٿئي، ڪو ته ٿوھر ڦُٽي

پيار نه پهتو ڪنهن به ٺڪاڻي،
جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي،
رڃ جي راهه ۾ ٿڪاسين ڇاڻي،
جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي.

پيرَ ڪَڙين، ۾، چَنگُ چَپَن تي، مَڌ ُ ۾ آلو ويسُ،
چاھين ڇا ٿو، چارڻ،؟ توکي چَريو چوي ٿو ديسُ.

جاڳ جي ٻيڙي ته پرزا ٿي چُڪي،
شاھ بندر ڇو ڀلا سمھين نٿو؟

نئون هي جو دستور لکجي پيو ٿو
اسان لئه نئون سور لکجي پيو ٿو
قلم آ جلادن جي هٿ ۾ اچي ويو
غلامي جو منشور لکجي پيو ٿو

ٻيهارَ به ملنداسين
ڪنهن ڏُور ستاري تي
ٽيهارَ به ملنداسين

تکي کڻ ترار - مڏيءَ ماس نه وڍجي
ڪڍي اڳ ڪاٺوڙ کان، مانگر جهڙو مار
ڏيهن کي ڏيکار - ته مرندا ناهن مورڙا

ھن بيگانن جي بستيءَ ۾، ڪو ظالم آھي مستيءَ ۾
ھتي پُٺن اگھاڙا پاڻي لئه، حيران ھزارين وستيءَ ۾
ھُو چيٽ ڪتيون ويو چَٽ ڪري، ڪو چور وڏيرو چال ڪري
پوءِ ڍايل پيو نت ڍنگ ڪري، ھر روز حرامي ھستيءَ ۾

جيون ڀانيان ٿو او جيڏا!
جذبن جي ڪا آھي جنگ،
جي جو سوريءَ سان ٿيو سنگ،
گولين کان ڪي گُسندا رھندا

صليبون سجايون پيا
اکرَ آزمايون پيا
بغاوت جا نعرا هڻي
ڪسڻ کان ڪَنايون پيا

صرف ڪم ناهي هٿوڙين جو صراف
فن به گهرجي زيورن جي گهاڙ ۾