زندگي ۾ عذاب ملندا هِن،
پر بُٺيءَ تي گلاب ملندا هِن،
ڪهڙو دستور آ دنيا جو عزيز-
موت کان پوءِ خطاب ملندا هِن.

آءُ درازا ھل
تنھنجا سارا مولوي
منھنجو ھڪ سچل

ڪنول گل مان ڪوڪو، نه ٿيندو نه ٿيندو،
”بـخـاري“ کــان دوکـو، نه ٿـيندو نـه ٿيـندو،
مـلـهـائـي نـه جـو ٿـڃ جـيـجـل جـي لـوڪو،
اهـڙو ڪـو بـه ٿـوڪـو، نـه ٿـينـدو نه ٿيـندو،

مڃيم! منھن ۾ ڌڪڙا،
تون سيڪيندي سونھين!
پر تن کي ڪندين ڪيئن؟
جي پنھنجي ھنيا پٺ ۾؟

دردن جو ڏنو تحفو،
هِن سال به پر سال به،
دردن کي ڪندي دارُون_
ماضي به رهيو حال به.

اڳيان ھن سيف ابرو جي، لکين ڌڙ سر جدا ٿي ويا
حواس و ھوش پسپا ڪئين، ھنر حيلا خطا ٿي ويا

قهر جو ماڻهو هيو
شهر جو ماڻهو هيو
جو مليو سالن کان پوءِ
پهر جو ماڻهو هيو

ڏاڍو ڏور لڳي ٿي منزل
ڪيڏو پنڌ اڻانگو آهي!
سِرُ اهڙو به اجايو ناهي
توڙي سِرَ جو سانگو ناهي!

گُل گُلابي ٽوڙي ڪوئي
مون کي اِئن آڇيندو آهي،
پنهنجا چَپّ چُميءَ ۾ ويڙهي
ڄڻ هو مون کي ڏيندو آهي.

ڏس باک ڀليري آئي آ، ڏس سنڌ مٿان سرھائي آ
ڇو تن لاءِ 'اياز' رنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا

تاريخ جو رڳو ھڪڙو دور، عورت جو سونھري دور
جڏھن کيس ڄمندي ئي ماري ڇڏبو ھو

مـــري غالـــب نٿو مان ڇــو مــران،
فــراز ۽ فيـض وانـگر پـيو جـيــان،
ڀــٽـائيءَ کــي چيـم؛ بـابـا ٻُــــڌو –
بــــــچي ”سنڌي“ ته مان به ٿو بــــچان،