سندس وعده خلافي تي، سندس ايڏي تغافل تي
مون کي افسوس آ پيارا! مون کي ارمان آ پيارا
جو جنت مان ڀڄي آيو، اهو دوزخ ۾ ڪيئن رهندو
’وفا‘! آدم اِنهي حيرت ۾ خود حيران آ پيارا

دوست داناءُ ٿي ويو آھي
پٺَ ۾ گهاءُ ٿي ويو آھي

رات هئي چار پَهَر، رات ته گذري ويِئي
مون ٿڌو ساهه ڀَريو، توکي ميارون ڏيئي

زمينن، آسمانن ۾، ڏٺم سڀني جهانن ۾
خدا ڌرتيءَ کي ويجهو آ، نه ڳوليو آسمانن ۾

شيام ان ۾ ڪڏهن ته گل رکبا،
مليو گلدان، سُوکڙي آهي!

ڪنهن جو خيال ڪونهي،
دنيا جو حال ڪونهي.
سٽَ ڪُٽ نه آ حياتي،
ماڻهو پلال ڪونهي.

اکيون به باندي رڳون به باندي،
پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
چپن جي رڦڻي هتي جرم آ،
اکين جي کينچل هتي ڏمر آ.

ھتي ڏوھي کي چھبڪ جا بہ پئسا پاڻ ڀرڻا آھن
اوھان جي شھر ۾ دادن، سزا ڏاڍي مھانگي آ

جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
هي جيون جيون آهي ڇا، ڪٿ جيل زهر ڪٿ سوري آ.

ھو سمنڊ ڪناري تي، ڪلھہ چنڊ ڏسڻ آئي
ھڪ چنڊ تماشو ھو، ھڪ چنڊ تماشائي
نيڻن جي نھارن سان، ھن چنڊ جھولايو پئي
پنبڻين جي ھندوري ۾، ھن رات پئي جھومائي

ياد اُداسي تنهائي
زندگي مسلسل ڄڻ ته
ڪنهن وئشيا جي رُسوائي

آئي هلڪي هوا اُجهامي ويو
يا ته ڪک پن هيو اُڏامي ويو
ڪهڙي قيمت غدار ماڻهوءَ جي
ڦرڻي ڪرسي ڏسي وڪامي ويو