وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي، ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين
روڪ جي روڪي سگهين

روز مونکي جي نفرتون ڏيندين،
موٽ ۾ توکي مان محبتون ڏيندس،
تون ڪَلِيُن ۾ عزيز ڀل ڪَلُوڙا وجهه-
مان ته توکي پيو امرتون ڏيندس.

ڏس باک ڀليري آئي آ، ڏس سنڌ مٿان سرھائي آ
ڇو تن لاءِ 'اياز' رنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا

گُل گُلابي ٽوڙي ڪوئي
مون کي اِئن آڇيندو آهي،
پنهنجا چَپّ چُميءَ ۾ ويڙهي
ڄڻ هو مون کي ڏيندو آهي.

رات بارات جيان آئي آ
ائن لڳي ٿو اِجهو ڏولي پَهتِي

مان سڻايان، سُڻين سڙي نه پوين.
هي قصو باهه جو حصو آهي.

اسان تہ تنھنجي بدن مان پنھنجو
حسين ڪيڏو وطن تراشيو
ھوا ۾ تنھنجو رئو اڏاري
اسان تہ پنھنجو گگن تراشيو

راھو سڄي راڄ جو، روُحان ھو راکو
ڦلاڻي لاکو، سر ڏيئي ويو سنڌ تان

ڪاٿي آ قـوم سنـڌي، قـومي زبان ڪـٿي آ،
ٽي وِي اسان جي اڌمن جـو ترجمان ڪٿي آ،
تـاريخ جــو جبر ٿـو طـعنو هڻي پڇـي پـيو،
آزاد قــوم، تـنهنجو اوچــو نـشـان ڪٿي آ،

ڪئسٽن کان ٽــي وِي تائــين شـاعــري،
تــيز بـاغـــي شــاعــر، آهــي ڪـٿــي؟
هـر قــدم تــي ڪوٺــي بـيـٺـي رهـبـري،
انــقـلابــي – رهـــبــري آهــي ڪــــٿـي؟

‏ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو! ارتقا رڪجي نٿي
زندگي جي آرزو ۾ جستجو ٿڪجي نٿي
ساٿيو، سندرا ٻڌي، ھلندا ھلو، وڌندا ھلو
پاڻ ڇو بيھي رھون، دنيا جڏهن بيھي نٿي

مُحبت جون چٺيون ٻَڌي
ڪبوتر اڏايون پيا
ڪٿي هُو، اسان ڪِٿ ’وفا‘!
مِڙئي ڌوڙ پايون پيا