کنوڻ هو ٻانهُن جو گهيرو وِڄُ نيڻن جي نهار،
ساوڻيءَ جون بارشُون هو پيار پنهنجو بيقرار،
رُوح ۾ اوتيون رنگينيون تو ملي ٿي روز روز_
تون نه آهين اڄ به تنهنجو انڊلٺي آ انتظار.

چنڊ لڪائڻ واجب ناهي
منهن تي آيل وار پري ڪر
بدليل آھي تنهنجو لهجو
وڇڙڻ جا آثار پري ڪر!

ڪنهن پڇيو ڇا ڏٺو آهه تو پيار ۾؟
مون چيو”ٻيو چڱو ڇاهي سنسار۾“.

حج عُمري ۾ تبديل ڪري
جو وطن ڇڏيو آ مولا حسين
پنھنجي ڪکڙن کي خدا حافظ چئي
ڪجھ ھو، جو لڏيو آ مولا حسين

پڇيو حيران ٿي مون ھاريءَ کان،
ڪنھن ته آرڻ ھي اجاڙيا آھن؟
چيائين ڏوھ ناھي گدڙن جو،
پنھنجي گھر جا ڪُتا ڀاڙيا آھن.

کنيو ڪوڙ جو مون قِصو ڪو به ڪونهي
تڏهن داد دنيا ڏنو ڪو به ڪونهي

لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
تون نه آئينءَ دفن ٿيڻ کانپوءِ،
جي اچين ها ڪيان آجيان ها عزيز-
زندگيءِ جي مان سج لهڻ کانپوءِ.

کڻي ھٿ حاڪمن لئہ ٿو، ھو داعي دين جو جيڪو
فقيرن لئہ گهري ڀي ڪئن، دعا ڏاڍي مھانگي آ
اميرن جي وڏين ماڙين، آ منھنجي واءُ کي روڪيو
پُڄي جھوپن تي آخر ڪئن، ھوا ڏاڍي مھانگي آ

سري ڪين ڪئون، ويڻ موکي جي ماريا
ڪو جو سخن ڪلال جو، پتيِ تي پيون
تھان پوءِ ٿئون، مرڻ متارن کي

نوڪ ابروَء جي نوائي، دل کي سٽيو سينڌ وٽ
ڏس ته سودائي ٿئي ٿو، قتل ڪيئن بازار وٽ

تون ته بيدرد، بيقدر آھين!
جيءَ ۾ پوءِ به جلوه گر آھين.
پڇين ٿو حال! ”ڪيئن پئي گذري؟“
ڪيڏو سادو ۽ بي خبر آھين.

مرد تنھنجون مجلسون، ناھن وسارڻ وس
جيئن ڪو ابر اڃين تي، وسي ڪري وس
راحت ھر ڪنھن روح لئه، تو رھاڻيون رس
اھڙا ماڻھو مس، صدين آھن سرجندا