رستا روڊ بلاڪ سمورا باهيون ئي باهيون
ڄڻ ته اسان هِن ڌرتيءَ جا وارث ئي ناهيون

امـيـد جـي شـمعـن کـي جـلايون ويـٺا،
پـروانا خـيـالن جـا پچـايــون ويــٺا.
تـوڙي جو ڪـري تـيل ڏيـون ٿا رت کي،
مـحفل ته بـهر حال مـچـايـون ويـٺا،

رھيا اٿئي رات، صبح ويندي صابري
لونءِ لونءِ منجھ لطيف چئي ڪر تنين جي تات
سندي جوڳيان ذات، ٻئي ڀيري ڀاڳئين ملي

ڪيڏي آ هُٻڪارَ هَوا ۾
توڙي سَو پَرمار هوا ۾
ڪويل ڪُوڪ ڪَٽاريءَ وانگر
اُڀرِي آ ٻيهار هوا ۾

هـي ضـروري نـاهي هـر هـر زلــزلـو پـيـدا ڪـجي،
قـــوم ۾ لـيڪن مسلسـل ولــولو پـيـدا ڪـجي،
مشڪلاتون اينديون رهنديون پر ٻڌو مشڪلڪشا،
هـر قسـم تي هـوش سـان گـڏ حـوصلو پيدا ڪجي،

اٿ سانباهو ڪر مقتل ڏي
ٿو ساري رت شهيدن جو
هو ڪارونجھر جي ڪور مٿان
آ اڀريو سج اميدن جو

اي ڪراچي! مورڙي جي حوصلن جا داستان
اي ڪراچي! سـِـنڌ ۽ سنڌين جي عظمت جا نشان

برابري سراسري اسان گھُرون ٿا ايتري
پڇي کڻي ڪو ڪيتري اسان ٻڌايون ھيتري
آزاد قوم جيتري، آزاد قوم جيتري
جو سچ انھيءَ تان سڙي، سو سنڌ مان لڏي

جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
هي جيون جيون آهي ڇا، ڪٿ جيل زهر ڪٿ سوري آ.

غيـرت جـو گـلو ڪو ٿو گهـُٽي، او پڄـجو!
همـت جـو اجهـو دم ٿـو ٽـٽي، او پڄـجو!
هي ”ڪوڪ“ ٻڌو ٿا ڪين ٻوڙا آهيو،
انـسان کي انـسان ٿو لٽـي، او پڄـجو!

سج به ساڳيو چنڊ به ساڳيو ساڳيا تارا يار
سوچيان ٿو ويا آخر ڪاڏي ماڻهو مڻيادار

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.