سندس وعده خلافي تي، سندس ايڏي تغافل تي
مون کي افسوس آ پيارا! مون کي ارمان آ پيارا
جو جنت مان ڀڄي آيو، اهو دوزخ ۾ ڪيئن رهندو
’وفا‘! آدم اِنهي حيرت ۾ خود حيران آ پيارا

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.

ڏاڍو ڏاڍو ڪريو ڇو؟ ڇا لاءِ ڊڄان مان سمجھان پيو،
جي ڏاڍو اڪ جي ماکي آ، پوءِ ڪهڙي باغ جي موري آ.

تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،

جھار ھڪلڻ جُرم ٿي سمجھيو اوھان،
بي مندا سڀ باغ پنھنجا ڀيل ٿيا.
يا ته پنھنجا لڙڪ باغي ڪين ھا،
يا ته پنھنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

عقابيل اکين سين، تير چلايو تو
ٻيو مر ماري سو، جنھن جو پھريون پورو نہ ٿئي

واعظ ڪن تنهنجون اکيون محبت تي
کين منهنجي اکين جو منبر ڏي

ايتري روشني آنهه تون پاڻَ ۾
مون وِسائِي بَتي ڀاڪُرين ڀاڻَ ۾

نموريون نم تي آيون ته جهرڪين سان جنجهي پئي آ
۽ دل جي ليار جي ٽاري ڪٿي خالي پئي آهي

تون سھڻي ٿي ترڻ چاھين ٿين
مان نٿو ڄاڻان ٻڌڻ ميھار جان

ڪـيڏانـهن اچـين ٿـو پـيو ڍرڙو ڍرڙو –
هـو تنهنجـا ڏٻا ڏانـد، هو تنهنجو چڪڙو،
راڪيـٽ جـا هـسوار، خـلائـي انـسـان،
ڪـيڏانـهن وڃيـن پـيو تڪـڙو تـڪڙو؟

رات بارات جيان آئي آ
ائن لڳي ٿو اِجهو ڏولي پَهتِي