غيـرت جـو گـلو ڪو ٿو گهـُٽي، او پڄـجو!
همـت جـو اجهـو دم ٿـو ٽـٽي، او پڄـجو!
هي ”ڪوڪ“ ٻڌو ٿا ڪين ٻوڙا آهيو،
انـسان کي انـسان ٿو لٽـي، او پڄـجو!

اڀرندي ئي سج پرين جي نہ پسنديون
سي ٻئي ڪڍي ڏج، اکڙيون ڪانگن کي

ھڏ نہ ساھ سڌير، دل درماندي دوست ري
پائي وئي پرتِ جو، زوراور زنجير
جيءُ جسو جاگير، ھاڻي ملڪيت ھوت جي

اٿ سانباهو ڪر مقتل ڏي
ٿو ساري رت شهيدن جو
هو ڪارونجھر جي ڪور مٿان
آ اڀريو سج اميدن جو

راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا مون خبرون
چُرندو رھندو چئني ڏِسيين، تنھنجو چوريل چنگ
لاٿا تو لتون ھڻي، ويڙھيچن تان ونگ
جاني تنھنجي جنگ، جاري رھندي جڳ ۾

جا جاڳائي جيل، جوت منھنجي جيءَ جي
وانگين ويل سويل سائي رھندي سوجھرو

عشق اسان وٽ لعل قلندر
جھولي جھومي تن من اندر

ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.

منھنجي دنيا کي رھڻ ڏي سک سان
دين لئہ ڏِس جھان ٻي ڪنھن جو

هي لڙڪن جو سيلاب ڇا ساٿ ڏيندو،
چون ٿا سياري جي شب ڀي ڊگهي آ.

جاڳ جي ٻيڙي ته پرزا ٿي چُڪي،
شاھ بندر ڇو ڀلا سمھين نٿو؟

ساڏا شان تي ايمان علي اي
جنھن تي راضي رب رحمان، علي اي
ڪو مني نا مني او ٻگهيا ”سرور“
رب رسول ٻاجھون، شارحِ قرآن علي اي