رھيا اٿئي رات، صبح ويندي صابري
لونءِ لونءِ منجھ لطيف چئي ڪر تنين جي تات
سندي جوڳيان ذات، ٻئي ڀيري ڀاڳئين ملي

رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
اهي مقتل اهي مارا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا.

اريـا به لـُٽيـرا هـا، لُـُٽي، لـُٽجـي ويـا،
تـرخـان، مـدد خان ڦري، ڦرجي ويـا.
هـي سنـڌ بـهرحال جئي پئـي، پئي جـيئندي،
ڪئين بار ڪٽڪ آيا، ڪٽي ڪٽجي ويا

وري تاڻي بندوق بيعت گهرن پيا
نئون ڪو ته عاشور لکجي پيو ٿو
وري دار رونق گهري وحشتن کان
لڳي ٿو ڪو منصور لکجي پيو ٿو

ڪنول گل مان ڪوڪو، نه ٿيندو نه ٿيندو،
”بـخـاري“ کــان دوکـو، نه ٿـيندو نـه ٿيـندو،
مـلـهـائـي نـه جـو ٿـڃ جـيـجـل جـي لـوڪو،
اهـڙو ڪـو بـه ٿـوڪـو، نـه ٿـينـدو نه ٿيـندو،

سُپنن جي بازار لڳي آ
ميلو آ ويساکيءَ جو ڄَڻُ
موڙَ موڙَ تي سَوَ مَڌونتيون
من ماکارو ماکيءَ جو ڄَڻ

جنازو قوم جو تيار ٿيو خدا حافظ
جهان مان رخصت بيمار ٿيو خدا حافظ

‏ٽڙي پوندا ٽارئين، جڏهن ڳاڙها گل، تڏهن ملنداسين
جڏهن ورنديون ڪونجڙيون هر هر ڪري هُل، تڏهن ملنداسين
وڇوڙي جا ڏينهرا ڀورائيءَ جي ڀُل، تڏهن ملنداسين
ڳلن ڳوڙها ٽمندا جڏهن موتين جا تُل، تڏهن ملنداسين.

نااُميدي اُميد آ مون لئه
ايترو پُر اميد آهيان مان

مان سڻايان، سُڻين سڙي نه پوين.
هي قصو باهه جو حصو آهي.

انا اچي ٿي ڪٿي اسان کي
اسين تہ آھيون مٽيءَ جا ماڻھو
مٽيءَ سان کيڏون، مٽي سان سرچون
مٽي ٿا پايون، مٽي جا ماڻھو

ٻيو ڪو مريضِ عشق جو درمان نٿو ٿئي،
خود درد ٿئي ٿو درد جو درمان ڪڏهن ڪڏهن.