هن صديءَ جو ڀوڳ هي سڀئي ٻڌو
باغي آهي پر گهرن ۾ ٿو رهي

اريـا به لـُٽيـرا هـا، لُـُٽي، لـُٽجـي ويـا،
تـرخـان، مـدد خان ڦري، ڦرجي ويـا.
هـي سنـڌ بـهرحال جئي پئـي، پئي جـيئندي،
ڪئين بار ڪٽڪ آيا، ڪٽي ڪٽجي ويا

جڏھن منھنجا جھانگي، نه جھوريءَ ۾ جُھرندا،
ٻَري ۾ نه ٻڪرار جا ٻار ٻرندا،
سُڪي سکڻي ٿيندي نه جيجل جي ڇاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جا خدا کان نہ ٿي، جا نہ امڪان ۾
ڪالھ کان ڳالھ آھي، سا انسان ۾

جت پکي نہ پير، تت ٽمڪي باھڙي
ٻيو ٻاريندو ڪير، کاھوڙڪي کير ري

ڪو پيار دولابن جو ڏنگيل
ڪو غم گفائن ۾ گم ٿيل
ڪنهن دريا ۾ ٽپو ڏيندو آ
ايئن الائي ڇو ٿيندو آ

جيل جاڳائي جوت، جيڪا منھنجي جيءَ ۾
مات ڪري تنھن موت، ڏنا جُڳ جيئَڻ جا

اڇو پاڻِي لُڙُ ٿِيو، ڪالُورِيو ڪَنگَنِ
اِيندي لَڄَ مَرَنِ، تنهن سَرَ مٿي ھنجَڙا

سري ڪين ڪئون، ويڻ موکي جي ماريا
ڪو جو سخن ڪلال جو، پتيِ تي پيون
تھان پوءِ ٿئون، مرڻ متارن کي

نوڪ ابروَء جي نوائي، دل کي سٽيو سينڌ وٽ
ڏس ته سودائي ٿئي ٿو، قتل ڪيئن بازار وٽ

ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.

جـنهن دور ۾ انـصاف نه ٿيـندا آهـن،
حـقـدار کـي ڪـو حـق نه ڏيـندا آهـن،
ٻُـڌجـي ٿـو ته ان دور سـندا پـيءُ ۽ مـاءُ،
اولاد به بـاغـي ئـي ڄـڻيـنـدا آهـن.