‏ٿو ڪري راڪاس راڙا پر اياز
هيل تنهنجي سنڌ گهٻرائي نٿي

هن دور ۾ ڪـهڙو رهيو حيوان جو ڊپ،
ڪنهن جن، ملڪ ديو ۽ شيطان جو ڊپ،
اللھ کـان انـسان نـه ٿـو پـيو لـرزي –
انـسان کـي کائـي ويو انـسان جـو ڊپ.

محبت بخشيو ماڻهپو، انس ڪيو انسان
هوس اڳي حيوان، عشق بنايو آدمي

اسان جڏهن ڀي قرار ڳوليو،
اداس چهرن ۾ پيار ڳوليو.
نگاهَه تنهنجي شراب خانو،
اسان اجايو، خمار ڳوليو.

هن صديءَ جو ڀوڳ هي سڀئي ٻڌو
باغي آهي پر گهرن ۾ ٿو رهي

جا سندس وارَ ڇُهي، هِيرَ ڇِني سگهندين تون؟
عشق کان عشق جي تقدير ڇِني سگهندين تون؟
چنڊ کان يار جي تصويرَ ڇني سگهندين تون؟
هُو مٿي سمنڊ منجهان وِيرَ، ڇني سگهندين تون؟

پرين چپن کي چئي ڇڏ متان سڏين اهي
رڳو مُڙي به ڏٺو سين ته مات ٿي ويندي

منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
”منهنجو ٿيءَ نه ٿيءَ، آءٌ ته تنهنجي آهيان“.

ويڄ! ٻُڪي م ڏي، الا چڱي م ٿيان
سڄڻ مانَ اچي، ڪرلاھو ٿي ڪڏھين

عشق الاھيءَ ڪيو احسان
ڪونه پڙھيوسين ڪلمو قرآن
ساقيءَ سارو سُرُ سمجھايو
سجدو صورت سِر سبحان

ٻه ٽي گيت واريم، ٻه ٽي ديپ ٻاريم،
ٻه ٽي ڦول هاريم تنهنجي آجيان ۾.

دوستو! ڪتبو ڏسو ٿا ته آئون ڪير آھيان؟
مان پنھنجي سنڌ جي مٽيءَ جو ننڍڙو ڊير آھيان،
مان دين ڌرم جي دوکن کان دور دور رھيس،
مان ماڻھپي جي منزلن ڏي کنيل پير آھيان.