عمر ساري ڊڄي ڊڄي گذري
ھڙ وڃائي ڇڏيسون ڏاھپ ۾

سارو جوڀن اونداھ جھڙو
جنھن ۾ ڪوئي ڏيئو ڪونھي
آئون اڀاڳڻ اھڙي آھيان
ورندو جنھن جو وڻجارو ڪونھي

مئڪدو، بارشون, اڪيلائي.
منتشر، موسمون, اڪيلائي.
ڪنهنجي پت وائُکي وڃي ٿيندي!
وقت جون سازشون، اڪيلائي.

ڏس باک ڀليري آئي آ، ڏس سنڌ مٿان سرھائي آ
ڇو تن لاءِ 'اياز' رنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا

ڪجھ اکين ۽ ڪجھ چپن ۾ هو عيان
جام هڪڙو ٻن حصن ۾ ٿو رهي
سڏ ڪري مون کي پتنگن هي چيو
عشق هيڏي ڏس مچن ۾ ٿو رهي

ڪا منزل ڏيکاري ڏي ٿي
ڪو ڏورانهون ڏسُّ مليو آ
وارِي ڄڻ دلداري ڏي ٿي
گوندر کي ڪو گسُّ مليو آ

هـنن جــون چـــماٽـون اڃــا يـاد آهـن،
اکــيون کـول او قــوم، اســتاد آهـن،
هنن جي حقن جـو حساب ئي نه آهي،
سـڄـي قـوم سَرهـي جي هي شـاد آهن،

سڄي رات ڪتا، ڀونڪيا چنڊ تي ھا
زرو ڀي نہ گھٽ، ان جي روشني ٿي

مون چاهيو دنيا ۾ رهندي دنيا جو حِصّو ڪين ٿجي،
پر دنيا ڪوئي ڄارُ هيو ۽ ڄارُ به ڪو اهڙو تهڙو!

نَڪي اوڏو اک کي، نڪي نَظران ڏُور،
وَڃان اِئين وَهلور، جئن ڏِٺوئي اَڻَ ڏيٺ ۾.

چاندني رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
تُنهنجا چَپ يادِ اچن ٿا اُنهيءَ وانگر هاڻي!

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان