تو وري حُسن کي پھري ۾ لڪايو آھي،
تو وري عشق تي الزام لڳايو آھي،
تو وري ظلم کي مھمان بڻايو آھي،
تو وري زندھ ضميرن کي ستايو آھي.
شمشير الحيدري
مئڪدو، بارشون, اڪيلائي.
منتشر، موسمون, اڪيلائي.
ڪنهنجي پت وائُکي وڃي ٿيندي!
وقت جون سازشون، اڪيلائي.
منصور حب
صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾
ھڪ لاوارث لاش ترندو آيو
ان رات ڪنھن مجبور عورت کي
جڏھن ڪنھن عياش ھو کڻايو
منور سلطانہ
ڳلي جا طوق بدلجن پيا سدا، ھر سُو،
ڏکي نه آھي صدين جي حساب جي صورت:
صليب مان ٿي اچي اڄ بھار جي خوشبو،
عجيب آھي اھا انقلاب جي صورت.
شمشير الحيدري
مان پنهنجي جوهر ۾ معرڪو هان،
سڃاڻو مون کي مان حوصلو هان۔
اي جنگجوؤ ! مون کي به نيئو،
مان جوش آهيان مان ولولو هان۔
آصف جوڻو
ڪرايون ڳچيءَ ۾ وجهي ڪانڌَ کي
ڏسي وڄ وينگس ڏري ٿي پئي
سکيءَ کي ڏجي ساهه گهوري اياز
مگر ڇا ڪجي جو پري ٿي پئي
شيخ اياز
تـقدير ڏيـڻ سـاٿ نه ٿـي پـئـي چـاهـي،
تـدبـير به ظـاهـر ته بـچي ئـي نـاهـي.
تـوڙي جـو اڳـيان بـاهه پـٺيان پـاڻـي آهه،
پـر، واهه جـو ”امـيد“ به ڪا شـيءَ آهي!
استاد بخاري