ٻيو ڪو مريضِ عشق جو درمان نٿو ٿئي،
خود درد ٿئي ٿو درد جو درمان ڪڏهن ڪڏهن.

لوڙيا تو مرون ۽ ڪيا ڪک ڪارا
ٻوڙيا تو هيل به هڙئي ٻنيو ٻارا
هيل ڪيئن ڪٽجندا هي سيارا
منهنجا ٻوڏ جا ستايل مارو ويچارا

هِتان جو شامل هُنن صفن ۾
وطن کان غافل هُنن صفن ۾
هي وقت پيرو کڻي ٻڌايو
اوهان جو قاتل هُنن صفن ۾

عقابيل اکين سين، تير چلايو تو
ٻيو مر ماري سو، جنھن جو پھريون پورو نہ ٿئي

جڏھن منھنجا جھانگي، نه جھوريءَ ۾ جُھرندا،
ٻَري ۾ نه ٻڪرار جا ٻار ٻرندا،
سُڪي سکڻي ٿيندي نه جيجل جي ڇاتي،
ته ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

عقابيل اکين ۾ توکي تکا تير
ساجن انھي سيگ سين ڦٽيئي گهڻا فقير
ٻيو م مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو

وقت هر پل ڏنگيو بلا وانگي،
حوصلو ماءُ جي دعا وانگي،
ننڊ جو وير ڄڻ ته ڪاريهر_
درد اوڙهي ڇڏيُم رِدا وانگي.

صدين تائين پهچي ٿي هن جي نظر
ڪلاڪار کي جي ملن ٿيون اکيون

پيغمبري جو ختم زمانو ٿيو آهي،
نه ته مون مٿي نازل ٿيو فرقان سخن جو.

لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
تون نه آئينءَ دفن ٿيڻ کانپوءِ،
جي اچين ها ڪيان آجيان ها عزيز-
زندگيءِ جي مان سج لهڻ کانپوءِ.

موت آھي ماڙھوئا، مٿي کان مٿي
آوَس اھي اچڻو، اُڀرئي يا لٿي
جھان جي جٿي، ھر ڪنھن آ ھرکائيو

ھي منشي آخر مرڻو آ ۽ ويس مٽائي ورڻو آ
سو چئبو جيڪو چوڻو آ، ھڪ پير نه پُٺ تي ڀرڻو آ
تو مٽيءَ کي مَن مان ڏيان اي سنڌ امان اي سنڌ امان