ڪاتيء هيٺيان ڪنڌ، پوء به نعرا نينهن جا،
سنڌڙيء جو سڳند، مرنداسين پر مرڪندي۔

شيخ اياز

تو وري حُسن کي پھري ۾ لڪايو آھي،
تو وري عشق تي الزام لڳايو آھي،
تو وري ظلم کي مھمان بڻايو آھي،
تو وري زندھ ضميرن کي ستايو آھي.

شمشير الحيدري

مئڪدو، بارشون, اڪيلائي.
منتشر، موسمون, اڪيلائي.
ڪنهنجي پت وائُکي وڃي ٿيندي!
وقت جون سازشون، اڪيلائي.

منصور حب

ٿي پوي ماڪ گلابن تي هوا مان هر هر
دل چوي ٿي ته ملين ڪاش ڪٿي تون ٻيهر

شيخ اياز

ڇڻيو جو زرد پن آهي نه ان جو ڪو وطن آهي۔
نه ان کي رت جياريندي ، نه ان جو ڪو چمن آهي۔

آصف جوڻو

صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾
ھڪ لاوارث لاش ترندو آيو
ان رات ڪنھن مجبور عورت کي
جڏھن ڪنھن عياش ھو کڻايو

منور سلطانہ

ڳلي جا طوق بدلجن پيا سدا، ھر سُو،
ڏکي نه آھي صدين جي حساب جي صورت:
صليب مان ٿي اچي اڄ بھار جي خوشبو،
عجيب آھي اھا انقلاب جي صورت.

شمشير الحيدري

مان پنهنجي جوهر ۾ معرڪو هان،
سڃاڻو مون کي مان حوصلو هان۔
اي جنگجوؤ ! مون کي به نيئو،
مان جوش آهيان مان ولولو هان۔

آصف جوڻو

نرُ هوءِ کڻي مادي
انسان ته آزادي

وفا ناٿن شاھي

ڏسان پڃري ۾ هر بُلبل
۽ ڪانئر گلستانن ۾
عجب آدم جو افسانو
سدائين اِمتحانن ۾

وفا ناٿن شاھي

ڪرايون ڳچيءَ ۾ وجهي ڪانڌَ کي
ڏسي وڄ وينگس ڏري ٿي پئي
سکيءَ کي ڏجي ساهه گهوري اياز
مگر ڇا ڪجي جو پري ٿي پئي

شيخ اياز

تـقدير ڏيـڻ سـاٿ نه ٿـي پـئـي چـاهـي،
تـدبـير به ظـاهـر ته بـچي ئـي نـاهـي.
تـوڙي جـو اڳـيان بـاهه پـٺيان پـاڻـي آهه،
پـر، واهه جـو ”امـيد“ به ڪا شـيءَ آهي!

استاد بخاري