هو مون ڀي هڪڙو پيار ڪيو، ۽ پيار به ڪو اهڙو تهڙو!
ها منهنجو ڀي ڪو يار هيو ۽ يار به ڪو اهڙو تهڙو!
ڇا رُوپ هُيس، ڇا رنگ هيس، ڇا واسُ هيس، ڇا انگ هُيس!
هُو شخص به ڪو گلزار هو ۽ گلزار به ڪو اهڙو تهڙو!

ھن بيگانن جي بستيءَ ۾، ڪو ظالم آھي مستيءَ ۾
ھتي پُٺن اگھاڙا پاڻي لئه، حيران ھزارين وستيءَ ۾
ھُو چيٽ ڪتيون ويو چَٽ ڪري، ڪو چور وڏيرو چال ڪري
پوءِ ڍايل پيو نت ڍنگ ڪري، ھر روز حرامي ھستيءَ ۾

هِتان جو شامل هُنن صفن ۾
وطن کان غافل هُنن صفن ۾
هي وقت پيرو کڻي ٻڌايو
اوهان جو قاتل هُنن صفن ۾

،مَنَ ۾ ٿاڪَ، تنهنجي نيڻن جا
.چَپ هيراڪَ، تنهنجي نيڻن جا،
راز سرجيا نه سي به ڄاڻن ٿا،
ڇا نه ادراڪ تنهنجي نيڻن جا.

جيون ڀانيان ٿو او جيڏا!
جذبن جي ڪا آھي جنگ،
جي جو سوريءَ سان ٿيو سنگ،
گولين کان ڪي گُسندا رھندا

جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان

نديءِ جو سمنڊ نيري سان، سدا ھو سڪ جو ناتو
نديءَ کي ڀر تي بيھي، مھاڻي واھ جو ڳاتو

مون وڍيل ھٿ، وڍيل پير ڏٺا
مون لٽيل عصمتون، وڍيل ضميرن جا ڍير ڏٺا

ھي موکي جو ماڳ، پر نہ موکي ماڳ ۾
ڏنو ڪنھن ڏھاڪ، ڏکريي کي ڏيھہ ۾

صرف ڪم ناهي هٿوڙين جو صراف
فن به گهرجي زيورن جي گهاڙ ۾

ڪنهن جو تختو نڪتل آهي
ڪنهن جو تخت وڃايل آهي،
مورڙيا ۽ مَڇَّ وڙهن ٿا
پاڻي رَتُّ رُلايل آهي؛

قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
۽ ثقافت ويس هڪڙو سوچجي،
تيلو تيلو ٿي وڃون نه ايئن عزيز –
جوڙجي ڪو بيس هڪڙو سوچجي.