وڳو گل ورن، تو جو پاتو تن تي،
سڀ ڪنهن نيڻ ٺرن، سڀڪو من سڌير ٿئي.

اڏاڻيون ڏور پئي آڙيون
سمون ڪنھن سار وانگي ھو
لڙيو پي لاڙ تان سورج
مھاڻين ٻار وانگي ھو

پيرَ ڪَڙين، ۾، چَنگُ چَپَن تي، مَڌ ُ ۾ آلو ويسُ،
چاھين ڇا ٿو، چارڻ،؟ توکي چَريو چوي ٿو ديسُ.

ڏس باک ڀليري آئي آ، ڏس سنڌ مٿان سرھائي آ
ڇو تن لاءِ 'اياز' رنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا

مون تنهنجو شهپر موڙ ڏٺو،
هن جوءُ سان تنهنجو جوڙ ڏٺو
مون تو کي ڏسندي پرکيو هو،
تون ڀٽڪيل روح بلاول جو

نديءِ جو سمنڊ نيري سان، سدا ھو سڪ جو ناتو
نديءَ کي ڀر تي بيھي، مھاڻي واھ جو ڳاتو

اي ڪراچي! مورڙي جي حوصلن جا داستان
اي ڪراچي! سـِـنڌ ۽ سنڌين جي عظمت جا نشان

غيـرت جـو گـلو ڪو ٿو گهـُٽي، او پڄـجو!
همـت جـو اجهـو دم ٿـو ٽـٽي، او پڄـجو!
هي ”ڪوڪ“ ٻڌو ٿا ڪين ٻوڙا آهيو،
انـسان کي انـسان ٿو لٽـي، او پڄـجو!

اخـبـارن ۾ جــو تـون روز نـبيـرين ٿـو،
سَنَـڌو ڌرتـي آڌيـري ڪـا ٻـڪري ناهـي،
ڌڙ آڌ ٿـيندا، ڀـيٽو، ديـس نه آڌ ٿـيندو!
ديس ونڊايون، هي ڪا هٽ جي وکري ناهي،

ٻه ٽي گيت واريم، ٻه ٽي ديپ ٻاريم،
ٻه ٽي ڦول هاريم تنهنجي آجيان ۾.

دوست جي دلبري جهٽي وٺجي،
پر ڪو آڱر کڻي ڪٽي وٺجي،
جو مُڙيو سو عزيز گيدِي آ-
جا بڪي ڄڀ سا پٽي وٺجي.

آءُ، ڀٽائيءَ آءُ،!تنھنجي کِھَ منھنجيون اکيون،
ڏِس،!مون تنھنجو ڪينرو،ڀوريو ناھي ڀاءُ،!
ساڳيو جوڳَ جڙاءُ ، ساڳيا سڏڙا ساز جا.