سڀ ڇڏيائون سانگ، ڪندا ڪوھ نماز کي
جيڏانهن عالم آسرو، تيڏانهن ڪن نه تانگهه
نڪي ڀرين ڪلمو، نڪي ٻُڌن ٻانگ
لاهوتي بي لانگ، عدم کان اڳي ويا

تنهنجي يادن سوا ذهن پرين!
ڪرفيوءَ ۾ بزار وانگي آ

‏ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو! ارتقا رڪجي نٿي
زندگي جي آرزو ۾ جستجو ٿڪجي نٿي
ساٿيو، سندرا ٻڌي، ھلندا ھلو، وڌندا ھلو
پاڻ ڇو بيھي رھون، دنيا جڏهن بيھي نٿي

ڪرايون ڳچيءَ ۾ وجهي ڪانڌَ کي
ڏسي وڄ وينگس ڏري ٿي پئي
سکيءَ کي ڏجي ساهه گهوري اياز
مگر ڇا ڪجي جو پري ٿي پئي

خيالن جي ڌرتيءَ ۾ کارو سھي، ڪو ته کوھر ڦُٽي
ذھن جي ھي زمين ڀل نه زرخيز ٿئي، ڪو ته ٿوھر ڦُٽي

بيوس خواب، اکين ۾ تن جي
ڪيڏي زهر ڀري پَئي آهي
پر هي تن جي چڻنگ، اُنهيءَ مان
ٻيهر باهه ٻري پَئي آهي

هي مقتلن ڏي سفر شعوري
ڪيو اٿم اي تماش بينو۔
متان ڪو سمجهي ته ناگھاني
ڪو واقعو هان ڪو حادثو هان۔

مئخاني ۾ جيڪي به ھئا گڏ تو سان سي مدھوش ھئا.
مئخاني کان ڪجھ اڳيان ئي مقتل ۾ مون سرفروش ڏٺا.

جا جاڳائي جيل، جوت منھنجي جيءَ جي
وانگين ويل سويل سائي رھندي سوجھرو

وِڌا وات ۾ ڇـو اٿــئي مُــنڱَ زمــانا،
ستايو غريبن کي ڪنهن آ، سچي ڪر،
ڇـڏي ڏي اجــايــا ســجـايــا بــهانــا،
حقيقت کـڻي اڄ ته کيرئـون اڇـي ڪر،

هن دور ۾ ڪـهڙو رهيو حيوان جو ڊپ،
ڪنهن جن، ملڪ ديو ۽ شيطان جو ڊپ،
اللھ کـان انـسان نـه ٿـو پـيو لـرزي –
انـسان کـي کائـي ويو انـسان جـو ڊپ.

هي لڙڪن جو سيلاب ڇا ساٿ ڏيندو،
چون ٿا سياري جي شب ڀي ڊگهي آ.