ڪڙو چوان ڪيئن، موکي ھٿان جو مليو
ويھ ويترو تيئن، جيئن جيئن ترو ويجھڙو

لڳين ٿو پيار جي قابل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
موھي آ تو ڪيو مائل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر
لڳائي جان جي بازي، سھائي سر بہ اي سھڻا
ھميشہ لاءِ ڪبي حاصل، ڀلي محبوب ماڻا ڪر

حج عُمري ۾ تبديل ڪري
جو وطن ڇڏيو آ مولا حسين
پنھنجي ڪکڙن کي خدا حافظ چئي
ڪجھ ھو، جو لڏيو آ مولا حسين

مون چيو مينديءَ کيت کي، اُٿي ڦُٽي پئو
مون کي گُهرجن سئو، ميندي رتا هٿڙا

ڪوئل جهڙو منهنجو من
جيون مليو بس پل کن
چنگ وڄڻ تي چانڊوڪيءَ ۾
چنڊ تہ لاٿو پنهنجو تن

صورت ۾ سيرِ ربي، سر سالڪن سڃاتو
ٻيا ڄاڻ سڀ وڃائي، ھڪ ڄاڻ تن ھي ڄاتو

اهڙو ڪو انڌير، سرتيون، جهڙو سنڌ ۾
پِر نه پائي پيرُ، پَرڪيائين پنهنجو

اچو سنڌ اڏيون سمبارا جي ساڳي
جتي ناچڻيون ڪڏهن ڪاريون نه ٿيون

تون وئين ولايتن ۾، تنهنجي سري پئي آ،
هڪڙي اداس عورت، من ۾ مري پئي آ

پاڻ ۾ مھڪيون ڳليون، پاڻ ۾ مرڪيو وطن
پاڻ لاءِ ميھڙ اندر، ڏار مينديءَ جيئن وطن

اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾،
سدائين نشان تي سدا امتحان ۾.
ڪڏهن آنڌي الڙي، ڪڏهن ڪڙڪي بجلي.
ڪٿي ڪک رهيو آ منهنجي آشيان ۾.

ھر ھنڌ پنھنجي حضور جو، شاھد مونکي نہ ڪر
واعظ جي حد حساب جو، منڪر نہ ٿي پوان
زمزون ادائون تنھنجون، ڏسي ڪافراڻيون
ڪعبي کان منھن مٽي، ڪٿ ڪافر نہ ٿي پوان